ഞാൻ.

ഇപ്പോഴും മനുഷ്യരെ സ്നേഹിക്കാൻ പാട്പെടുകയാണ്. യാതൊരു വികാരവും ആർക്കു നേരെയും തോന്നുന്നില്ല. ബ്യൂട്ടി ബ്ലോഗ് ഉള്ളതുകൊണ്ട് ക്യാമറയ്ക്ക് മുന്നിൽ ചിരിച്ചു നിൽക്കും എന്നല്ലാതെ, ഞാൻ ജീവിക്കുന്ന real life ലോകത്ത് ഒരാളോടെങ്കിലും തുറന്ന് സംസാരിച്ചിട്ടു ഇപ്പോൾ എത്ര കാലമായി. സമയം കിട്ടിയപ്പോൾ അതേപ്പറ്റി ഒന്ന് കണക്ക് കൂട്ടി നോക്കി. ഒരാളോട് സംസാരിക്കുമ്പോഴോ, കൂടെ നിന്ന് ഫോട്ടോ എടുക്കുമ്പോഴോ “ഒന്ന് ചിരിക്കു” എന്ന് കേൾക്കുന്നത് ഇപ്പൊ സ്ഥിരമായിരിക്കുന്നു. താത്പര്യമില്ലാതെ വരുത്തിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ആളിൽ നിന്നും കേട്ടപ്പോൾ ഞാനെന്ന വ്യക്തി എത്രത്തോളം മാറിയിരിക്കുന്നു എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

ഒരഞ്ചു മിനുട്ട് കിട്ടിയാൽ വേണ്ടപ്പെട്ടവരെ ഓർത്തു ഫോണിൽ വിളിച്ചിരുന്ന ഞാൻ, കാണാൻ പറ്റുന്നവരെയൊക്കെ അങ്ങോട്ട് പോയി കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്ന ഞാൻ, ഒരു മനുഷ്യനെയും അങ്ങോട്ട് വിളിക്കുകയോ കാണുകയോ ചെയ്തിട്ട് ഇപ്പൊൾ വർഷം രണ്ടാകുന്നു. മനസ്സിൻ്റെ ഏതോ കോണിൽ ഞാൻ ഓർക്കുന്ന എല്ലാവരോടും ഇഷ്ടമുണ്ട്. എന്നാൽ ആ ഇഷ്ടം പുറത്ത് കാണിക്കാനോ, നിലനിർത്താനോ കഴിയുന്നില്ല. കുടുംബക്കാരോട് പോലും. എൻ്റെ സമാധാനം, എൻ്റെ ഇഷ്ടങ്ങൾ, എൻ്റെ ചിലവുകൾ എന്നിവയ്ക്ക് എന്നുമുതൽ മുൻഗണന നൽകി തുടങ്ങിയോ, അന്നുമുതലാണ് ചുറ്റുമുള്ളവരുടെ ജീവിതത്തിൽ എൻ്റെ സ്ഥാനം എന്തെന്ന് അറിയുന്നത് തന്നെ. ചോദിച്ചു മേടിച്ചും, കിണഞ്ഞു പരിശ്രമിച്ചും, ഞാൻ ഞാനല്ലാതെ നിന്ന് പാട് പെട്ടും നിലനിർത്തിയ ബന്ധങ്ങൾ ഒരു വാക്ക് പോലും പറയാതെ അവസാനിപ്പിച്ചു. അവർക്ക് ഞാനെന്നൊരു വ്യക്തി ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ടോ എന്ന് അറിയാമോ, ഓർക്കുന്നുണ്ടോ എന്നുപോലും സംശയമാണ്. I don’t care attitude അവരോടും വെച്ച് നീട്ടിയപ്പോൾ എൻ്റെ ജീവിതത്തില് ഒരാൾ മാത്രം അവശേഷിച്ചു. ഞാൻ.

തനിക്ക് താനേ ഉള്ളൂ, ജനിച്ചത് ഒറ്റയ്ക്ക് മരിക്കുന്നതും ഒറ്റയ്ക്ക് എന്നൊക്കെയുള്ള വാക്കുകൾ ഒറ്റയ്ക്കായിപ്പോയ ആരോ ഒരാൾ സ്വന്തം സമാധാനത്തിന് പറഞ്ഞതാവണം ഇപ്പോഴും പലരും തന്നെത്തന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ പറയുന്നത്. ശരിക്കും പറഞാൽ അത് സത്യമല്ല. ഒരു കൂട്ട്, അത് ആഗ്രഹിക്കാത്തവർ ഉണ്ടോ… ഞാൻ സ്വാർഥത കാണിച്ചത് ഒരിക്കലും തെറ്റായി തോന്നിയിട്ടില്ല. അത് കാരണം എവിടെയൊക്കെയാണ് തെറ്റ് പറ്റിയതെന്ന് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞു. അത് തിരുത്താൻ പക്ഷേ പിരിഞ്ഞു പോയവരോ, പുതിയ ബന്ധങ്ങളോ ഇല്ലാതെ എങ്ങനെ സാധിക്കാനാണ്?

ആകെ മടുപ്പോടെ ഇരിക്കുമ്പോൾ ആവും എൻ്റെ work, ente സമയം വേണമെന്നും ആവശ്യപ്പെട്ട് ഒരു brand/agency വരുന്നത്. മറ്റുള്ളവർക്ക് ചിരിക്കാനോ കളിയാക്കാനോ പുച്ചിക്കാനോ, വല്ലപ്പോഴും മാത്രം അസൂയപ്പെടാനോ ഉള്ള കാര്യമായിരിക്കും അത്. തൽക്കാലം ഒറ്റപ്പെട്ട, ഇരുട്ടിലേക്ക് വഴുതിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന എനിക്ക് അതൊരു കച്ചിത്തുരുമ്പാണ്. അതാരെയും ബോധിപ്പിക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല. ആരോടും പരിഭവം കാണിക്കേണ്ടതുമില്ല.

എന്നെ ഈ നിലയിൽ തള്ളിവിട്ടവരെ മനസ്സിൽ കുറ്റം പറയുമ്പോൾ ഞാൻ ആലോചിച്ചില്ല അതിൽ നിന്നുമൊക്കെ കര കയറേണ്ടിയിരുന്നത് എൻ്റെ മാത്രം ആവശ്യവും ഉത്തരവാദിത്തവും ആയിരുന്നെന്ന്. അത് വേണ്ടപോലെ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ ഞാൻ വൈകിപ്പോയത് എൻ്റെ മാത്രം തെറ്റാണ്. ആ തെറ്റ് കൊണ്ട് മാത്രമാണ് പ്രിയപ്പെട്ടൊരാൾ മരണപ്പെട്ടിട്ടു പോലും സങ്കടം പോയിട്ട് ഒന്നും തന്നെ തോന്നാത്ത ഈ മരവിച്ച അവസ്ഥയിൽ നിൽക്കുന്നതെന്നും അറിയാം. ഇത് വല്ലതും ഇപ്പൊൾ എൻ്റെ കൂടെയില്ലാത്തവർ അറിയുന്നുണ്ടോ ആവോ…

ഒരുപക്ഷേ അവരോടൊപ്പം ഒരു പഴയ പരിചയമായി പോലും നിൽക്കാതെ അകന്നത് കൊണ്ടാവും അവരെങ്കിലും സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കുന്നത് എന്ന് തോന്നുന്നു. എൻ്റെ കണ്ണുകളിൽ കാണുന്ന മരവിപ്പ്, ഒരുതരം ശോകം എന്നിവ അവരിലൊന്നും ഞാൻ കാണാത്തത് എനിക്ക് സന്തോഷം തന്നെയാണ്. ഞാൻ ഏതെങ്കിലും ഒരു തലത്തിൽ വേണ്ടപ്പെട്ടവൾ ആയിരുന്നെങ്കിൽ എന്നെയും ചിലപ്പോൾ ഇതുപോലെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടാവും, അല്ലേ?

പാരാസെയ്ൽ ചെയ്ത കഥ!

ഒരുപാട് കാലത്തെ ആഗ്രഹം ഒട്ടും തന്നെ പ്ലാൻ ചെയ്യാതെ ഗോവയിൽ പോയി അങ്ങനെ സാധിച്ചെടുത്തു. Parasailing ❤️ വെള്ളത്തിനും ആകാശത്തിനും ഇടയ്ക്ക് ഒരു കയർ ബന്ധത്തിൽ ആടിയാടി പറന്ന് നടക്കാൻ എന്ത് രസമായിരുന്നെന്നോ… അതിൻ്റെ ഫോട്ടോകൾ പങ്ക് വെച്ചപ്പോൾ വന്ന ചോദ്യങ്ങളിൽ ഏറെയും ഞാൻ പേടിച്ചില്ലെ എന്നായിരുന്നു. ഇല്ല എന്ന് ഒറ്റവാക്കിൽ പറയാം. പക്ഷേ എന്തുകൊണ്ട് പേടി വന്നില്ല എന്ന ചോദ്യത്തിന്, പ്രത്യേകിച്ചും ഇങ്ങനെയൊരു അഭ്യാസം ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായിട്ട് ചെയ്തപ്പോൾ എന്നുള്ളതിന് ഉത്തരം പറയാൻ എഴുത്ത് കുറച്ചുകൂടെ നീട്ടേണ്ടി വരും. കഥകൾ ഇഷ്ടമുള്ളവർ വായിക്കുക…

ചെറുപ്പം മുതലേ എല്ലാ ഞായറാഴ്ചയും പോയി ശീലിച്ചൊരു സ്ഥലമാണ് കടൽത്തീരങ്ങൾ. എത്ര പോയാലും മടുക്കില്ല. വെയിൽ എത്ര കൊള്ളും എന്നൊന്നും കാര്യമാക്കാതെ തീരത്ത് ഏറെ നേരം നിൽക്കുമായിരുന്നു. ഞാൻ വളർന്ന് വരുംതൊരും വീട്ടുകാർക്ക് പണിത്തിരക്ക് കൂടി, അതിനാൽ എൻ്റെ പോക്ക് കൂട്ടുകാർക്കോ കാമുകനൊപ്പമോ ഒക്കെയായി. ഒരു 23 വയസ്സ് വരെയും തീരത്ത് നിന്നതല്ലാതെ കടലിൽ ഇറങ്ങി കുളിച്ചിട്ടില്ല എന്നുള്ളത് മറ്റൊരു കാര്യം. നീന്തൽ അറിയില്ല എന്നുള്ള കാരണം അതിനു മുതിർന്നിട്ടില്ല. ചെറിയ കുട്ടികൾ വരെ ഇറങ്ങി തിരയ്ക്ക് ഉള്ളിൽകൂടെ ചാടുന്നതും, നടന്നു നീങ്ങി കുറച്ച് ദൂരം പോകുന്നതുമൊക്കെ നോക്കി നെടുവീർപ്പിടാനെ കഴിഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ.

ജോലി കിട്ടി കടലില്ലാത്ത നാട്ടിൽ പോയപ്പോൾ ഏതാണ്ട് വീർപ്പുമുട്ട് തോന്നി. നാട്ടിലേയ്ക്ക് വരുമ്പോൾ ഒക്കെ ഏറ്റവും ആദ്യം ഓടി പോകുന്നത് ബീച്ചിലേക്ക് ആവും. അങ്ങനെ 23 കഴിയാറായപ്പോൾ ആണ് ആദ്യമായിട്ട് കടലിൽ ഇറങ്ങി കുളിക്കുന്നത്. പിന്നെ അത് ഇടയ്ക്കും മുട്ടിനും അങ്ങ് തുടർന്നു. എല്ലാ ഞായറാഴ്ചയും പോയിക്കൊണ്ടിരുന്ന പതിവ് മൂന്നാല് മാസത്തിൽ ഒരിക്കൽ എന്നായപ്പോൾ കടലുമായിട്ട് ഉണ്ടായിരുന്നൊരു കണക്ഷൻ മങ്ങിത്തുടങ്ങി… അത് തീരെ ചെറിയ impact ഒന്നുമല്ല എന്നിലുണ്ടാക്കിയത്. വിവരിക്കാം…പറഞ്ഞും വായിച്ചുമൊക്കെ അറിഞ്ഞ കാര്യാണ്. കുളിക്കുമ്പോഴോ മുഖം കഴുകുമ്പോളോ ഒക്കെ കണ്ണടച്ച് കഴിഞ്ഞാൽ പുറകിൽ അല്ലെങ്കിൽ അരികിൽ ആരൊക്കെയോ നിൽക്കുന്നെന്ന ഫീൽ പലർക്കും വരുമത്രേ. അതുകൊണ്ട് കണ്ണാടിയിൽ നോക്കാൻ പാടാണെന്നും. എനിക്ക് മറ്റൊന്നാണ് മനസ്സിൽ വരുന്നത്. രാക്ഷസ തിരകൾ! മുഖത്ത് വെള്ളം തട്ടുമ്പോൾ കണ്ണടച്ച് കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ എൻ്റെ തലച്ചോർ എനിക്ക് നൽകുന്ന ചിത്രം ഒന്നുകിൽ ഞാൻ കരയിൽ, അല്ലെങ്കിൽ ആഴമില്ലാത്ത വെള്ളത്തിൽ നിൽക്കുന്നു – എനിക്ക് മുന്നിൽ എന്നെ മൂടാൻ പാകത്തിന് ഒരു തിരമാല ആർത്തലച്ച് വരുന്നു. ചിലപ്പോളൊക്കെ അത് തലയ്ക്ക് മുകളിൽ ഉണ്ടാവും. ചിലപ്പോൾ ഞാൻ അതിനടിയിൽ ഉണ്ടാവും. ഹൃദയമിടിപ്പ് കൂടുകയും ശ്വാസം മുട്ടും ഒക്കെയായിട്ട് വേഗം കണ്ണ്തുറന്ന് പുറകിലേക്ക് മാറുകയാണ് പതിവ്. ഈ പേടി പക്ഷേ ഒരിക്കലും കടലോരത്ത് പോകുമ്പോൾ ഉണ്ടാവാറില്ല. കടലിൽ കുളിക്കുമ്പോളും ഇല്ല. മേൽപ്പറഞ്ഞ അവസ്ഥയിൽ മാത്രമേ ഉണ്ടാകാറുള്ളൂ. ഇതിനുത്തരം കിട്ടാൻ എത്രയോ നേരം തിരകളെ അടുത്തുനിന്നും ദൂരെനിന്നും നോക്കിനിന്നിട്ടുണ്ട്. തിരകളിൽ ഉള്ള എന്താണ് എന്നെ പേടിപ്പിക്കുന്നത്?ഒരു കൺസൾട്ടേഷനിടെ ഇത് സൂചിപ്പിച്ചപ്പോൾ എന്നോട് ആദ്യം ചോദിച്ച കാര്യം – വെള്ളത്തിൽ മുങ്ങി പിടഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ എന്നാണ്. എൻ്റെ അറിവിൽ അങ്ങനൊരു കാര്യം നടന്നിട്ടില്ല. പിന്നീട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് – വളരെയാധികം ആഴമുള്ള ഇമോഷൻസ് കൊണ്ട് നടക്കുന്ന ആളാണ് ഞാൻ, അതിൻ്റെ കൂടെ എൻ്റേതായ ഫാൻ്റസി ലോകത്ത് നടക്കാത്ത കാര്യങ്ങൾ നെയ്തു കൂട്ടി നടക്കുന്ന സ്വഭാവവുമുണ്ട്. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ over thinking. പിന്നെ separation anxiety എല്ലാം കൂടി അവിയലു പരുവത്തിൽ ഒരേ സമയത്ത് hit ചെയ്തത് കൊണ്ടാണെന്ന്. അതിനൊരു പരിഹാരം ഉണ്ടായി കിട്ടുന്നതിന് മുൻപേ സെഷൻസ് ചില കാരണങ്ങൾ കൊണ്ട് അവസാനിപ്പിക്കേണ്ടി വന്നു.

കാര്യം വീണ്ടും വഷളായതെയുള്ളൂ. മുഖത്ത് വെള്ളം വീഴുമ്പോൾ മാത്രമല്ല, എപ്പോൾ കണ്ണടച്ചാലും ആദ്യം മനസ്സിൽ വരുന്ന കാഴ്ച വലിയ തിരകളാണ്. Dangerously close… പകൽ മയങ്ങിയാലും ശരി, രാത്രി ഉറങ്ങിയാലും ശരി. ചിലപ്പോൾ ശാന്തമായ പച്ച നിറത്തിലുള്ള തിരയാണ്… ചിലപ്പോൾ ചെളി വെള്ളം പോലത്തെ തിര… ചിലപ്പോൾ തീവണ്ടി ശബ്ദത്തിൽ പാഞ്ഞു വരുന്ന നീല നിറമുള്ള തിര. ഏത് നിറത്തിലായാലും എന്നെ മുക്കാൻ പാകത്തിന് ഉണ്ട് അവയുടെ വലുപ്പം. ഇനി മറ്റൊന്നുണ്ട് – കറുത്ത തിര… നിലാവെട്ടത്ത് ശാന്തമായി പൊന്തിവരുന്ന കറുത്ത നിറമുള്ള തിര… അതാണ് എനിക്കേറ്റവും പേടി. മിക്കപ്പോഴും രാവിലെ മൂന്ന് മണിക്ക് എൻ്റെ ഉറക്കം കെടുത്തുന്നത് ഈ തിരയാണ്.പല അവസരങ്ങളിലായി ഈ അവസ്ഥയെ സ്വയം മറികടക്കാൻ നോക്കി. തിരയിൽ ഞാൻ പെട്ടുപോയാലും വേണ്ടില്ല, കണ്ണ് തുറക്കരുതെന്ന് പലയാവർത്തി മനസ്സിനോട് പറഞ്ഞു. ആദ്യമൊക്കെ വൻ പരാജയം ആയിരുന്നു. എത്ര വട്ടം ഹൃദയമിടിപ്പ് കൂടിയിട്ട് വിയർത്തൊലിച്ച് തറയിൽ ഇരുന്നിട്ടുണ്ട്. പിന്നെപ്പിന്നെ തിരയ്ക്കുള്ളിൽ ഞാൻ മനപ്പൂർവം മുങ്ങി. വരുന്നതുപോലെ വരട്ടെയെന്ന് കരുതി. കടലിനുള്ളിൽ പലതും എന്നെ ആക്രമിച്ചു. പോകെപ്പോകെ എല്ലാം അതിജീവിച്ച് അടിത്തട്ടോളം ഞാൻ എത്തി. പതിയെ എന്നെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്ന അവസ്ഥയെ ഞാൻ മറികടന്നുവെന്ന് ഞാൻ ആശ്വസിച്ചു. ഇനിയൊന്നു കടലിൽ പോണം എന്ന് ഉറപ്പിച്ചപ്പോഴെയ്ക്ക് കോവിഡ് മൂലം ബീച്ച് പോയിട്ട് മുറിയ്ക്ക് പുറത്ത് പോലും ഇറങ്ങാൻ പറ്റാതെയായി. 2 വർഷം…

2 വർഷത്തോളം കടല് കണ്ടില്ല. അത്രയും വീർപ്പുമുട്ടി പോലീസിൻ്റെ കണ്ണ് വെട്ടിച്ചും മറ്റും ഓടിപ്പോയി രണ്ട് മൂന്ന് വട്ടം കണ്ടേച്ചും വന്നു. അതിനു ശേഷം ആണ് കല്യാണം കഴിയുന്നതും, വീണ്ടും കടലില്ലാത്ത നാട്ടിലേയ്ക്ക് തിരികെ പോകുന്നതും. ഈ കാലയളവിലും എന്നെ തിരകൾ പതിവുപോലെ വിഴുങ്ങി. ഞാൻ അതിജീവിച്ചു എന്ന് മാത്രം. ഇടയ്ക്ക് നാട്ടിൽ വന്നപ്പോഴും ബീച്ചിലോക്കെ പോയി. പക്ഷേ കടൽ വല്ലാണ്ട് ക്ഷോഭിച്ചിരുന്ന കാരണം കൂടിപ്പോയാൽ ഒരു മണിക്കൂർ ഒക്കെയെ തീരത്ത് നിൽക്കാൻ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ. കുറച്ച് മുന്നോട്ട് ഇറങ്ങുന്ന കാര്യം പറയുകയേ വേണ്ട. പക്ഷേ ആ അലറുന്ന കടൽ, ആർത്തലച്ച് അരക്കെട്ട് വരെയും കയറിയ തിരമാലകൾ… ഇവയൊന്നും അന്നേരം എന്നെ പേടിപ്പിച്ചില്ല. എൻ്റെ പേടി സ്വപ്നങ്ങൾ അന്നേരം മനസ്സിൽ വന്നില്ല. തിരികെ വീണ്ടും ബാംഗ്ലൂർക്ക് വന്നു.

കല്യാണത്തിൻ്റെ ഒന്നാം വാർഷികം ആഘോഷിക്കാനാണ് ഗോവയ്ക്ക് പോയത്. അവിടെ water sports ഒരുപാടുണ്ടെന്ന് അറിയാം. ഒന്നും തന്നെ ചെയ്യണമെന്ന് ഒരു പ്ലാനും ഇല്ലായിരുന്നു. സത്യം പറഞ്ഞാൽ ഒന്നും തന്നെ planned ആയിരുന്നില്ല. വിവാഹ വാർഷികം ആയിട്ട് (അന്ന് ദിവാലി കൂടിയായിരുന്നു) എവിടെയും പോകാൻ പറ്റിയില്ലെന്ന ആൾടെ പരാതിയും, മലയും ബീച്ചും ഒന്നുമില്ലാത്ത സ്ഥലത്ത് എന്നേം കൊണ്ടുപോയാൽ വെറും പാഴാണെന്ന ബോധവും ഉള്ളതുകൊണ്ട് കെട്ടിയോൻ്റെ മാത്രം താൽപര്യത്തിൽ 3 ദിവസം മുന്നേ തീരുമാനിച്ച് വണ്ടിയും ഹോട്ടലും ബുക്ക് ചെയ്ത് പോകുകയായിരുന്നു.

ചെന്നെത്തിയ ദിവസം തന്നെ വാഗറ്റർ ബീച്ചിൽ ആദ്യം പോയി. ഞാൻ നാട്ടിൽ കാണിക്കുന്നത് പോലെ മനൽപ്പരപ്പ് മുഴുവൻ ഓടിച്ചാടി നടക്കും എന്നൊക്കെ പ്രതീക്ഷിച്ചു പാവം. നടന്നത് പക്ഷേ…ഞാൻ ഫോട്ടോയും മറ്റും എടുത്തുകൊണ്ട് നടന്നതല്ലാതെ കടലിൽ ഇറങ്ങിയില്ല. കാൽ നനച്ചിട്ട് വരാൻ പറഞ്ഞ് എന്നെ നിർബന്ധിച്ച് ഇറക്കി വിട്ടത് പുള്ളിയാണ്. ഞാൻ സന്തോഷിക്കേണ്ടത് ആയിരുന്നു. എന്തോ പേടി ഉള്ളിൽ തട്ടിയാണ് ഫോണും കയ്യിൽ പിടിച്ച് ഞാൻ നടന്നത്. നാട്ടിലെ പോലെ ക്ഷോഭിക്കുന്ന തീരമല്ല. പൊക്കം കുറവായ എനിക്ക് ഒരുവിധം നല്ല ദൂരം വരെയും ആ കടലിൽ നടന്നാലും നെഞ്ചറ്റം വരെയേ ആഴം ഉണ്ടാവുള്ളു. എന്നിട്ടും എനിക്ക് പേടിയായിപ്പോയി. തിര കൊള്ളുമ്പോൾ ഒക്കെ ഞാൻ കീഴടക്കിയെന്ന് കരുതിയ ആ പേടിക്കാഴ്ച ഉള്ളിൽ വന്നുകൊണ്ടെയിരുന്നു. അങ്ങനെയൊരു തിര വരുന്നുണ്ടോയെന്ന് പരത്തിക്കൊണ്ടെയിരുന്നു. നാട്ടിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ ഇല്ലാത്ത പേടി എന്തുകൊണ്ടാണ് മറ്റൊരിടത്ത് വരുമ്പോൾ ഉണ്ടായതെന്ന് ചിന്തിച്ച് തല പുകയ്ക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ. ഒരു താത്പര്യവും കാണിക്കാതിരുന്ന എന്നെ കണ്ടിട്ട് പുള്ളി തിരികെ റൂമിൽ എത്തിച്ചു. വിശന്നിട്ടാണെന്ന് കരുതി ഭക്ഷണവും കഴിപ്പിച്ച് റിസോർട്ടിലെ പൂളിൽ കൊണ്ടുപോയി. അവിടെയും എനിക്ക് വെള്ളത്തിനെ പേടി. പ്രധാന കാര്യം – ആഴം കൂടുതൽ ആയിരുന്നു. കടലിൽ ഉള്ളതിനേക്കാൾ ആഴം പൂളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇറങ്ങിയതും എൻ്റെ കഴുത്ത് വരെ വെള്ളം. ചുറ്റിനും ആൾക്കാരുമില്ല. ഞാൻ മുങ്ങിപോയാൽ ഇവന് എന്നെ രക്ഷിക്കാനാകുമോ…? പറ്റിയില്ലെങ്കിൽ തന്നെ ഉറക്കെ വിളിച്ചാലും ആരും കേൾക്കാനും പാകത്തിന് അടുത്ത് താമസവുമില്ല. ഈ വക പേടി കാരണം ഞാൻ പൂളിൻ്റെ സൈഡിൽ തന്നെയിരുന്നു. കുറച്ച് സമയം പിന്നിട്ടപ്പോൾ അവൻ വെള്ളത്തിൽ ആസ്വദിക്കുന്നത് കണ്ട് സഹിക്കാഞ്ഞിട്ട് ഞാനും പുറകെ ഇറങ്ങി. ഒന്ന് മുങ്ങി നോക്കി – വലിയ തിരയാണ് ഇപ്പോഴും ഉള്ളിൽ വരുന്ന ചിത്രം. പിന്നെയും പിന്നെയും മുങ്ങി. ഓർക്കണേ… പൂളിലാണ് ഞാൻ തിരമാല പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്. അത്രയ്ക്കും ഉലച്ചിട്ടുണ്ട് ആ അവസ്ഥ എൻ്റെ മനസ്സിനെ. എനിക്ക് പേടിയാണെന്ന് അവനോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ കുറെയൊക്കെ ആ വെള്ളത്തിൽ എന്നേം താങ്ങി നടന്നു. ഏകദേശം രണ്ട് മണിക്കൂറോളം പൂളിൽ ചിലവിട്ടു എന്ന് തോന്നുന്നു.

ആ സമയത്തിനുള്ളിൽ ഞാൻ എനിക്ക് തന്നെ ഒരു ട്രെയിനിംഗ് കൊടുക്കുകയായിരുന്നു – പൂളിൽ ഇറങ്ങാൻ പേടിക്കുന്ന ഞാൻ എങ്ങനെ കടലിൽ ഇറങ്ങും??? അതും മുന്നിൽ കണ്ടാണല്ലോ അവൻ എന്നെ അങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുപോയത് പോലും. ഈ യാത്ര വെറുതെ ദുരന്തം ആക്കണ്ടെന്ന് കരുതി പൂളിൽ ഞാൻ മുങ്ങിയും പൊങ്ങിയും അറിയാവുന്ന തരത്തിൽ നീന്തിയും ഒക്കെ പരിശീലിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഏതാണ്ട് ആവശ്യത്തിന് ധൈര്യം വന്നെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ അവിടുന്ന് വീണ്ടും ബീച്ചിലേക്ക് വിട്ടു. ബാഗ ബീച്ച് ❤️

വളരെ നല്ല തിരക്കുള്ള തീരം ആയിരുന്നു അത്. ചെന്ന് നിന്നപ്പോളേ എൻ്റെ കണ്ണ് ഉടക്കിയത് ദൂരെ… പൊട്ടു പോലെ കാണുന്ന പാരസൈലിങ് ബോട്ടുകളിൽ ആയിരുന്നു. ബലൂൺ പോലെ ഒരുപാട് പൊട്ടുകൾ കടലിനു മീതെ പറക്കുന്നത് കണ്ടൂ. നെഞ്ചറ്റം വെള്ളത്തിൽ കടലിൽ ഇറങ്ങിയപ്പോഴും ഞാൻ അവയെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു. എൻ്റെ നോട്ടം മുറിച്ച് തിരമാലകൾ ഉയർന്ന് തുടങ്ങി. സെക്യൂരിറ്റി ലൗഡ് സ്പീക്കർ വഴി വിളിച്ച് പറഞ്ഞ് ആളുകളെ തിരികെ കയറ്റാൻ തുടങ്ങി. ഞാൻ സ്വപ്നത്തിൽ കാണുന്ന പോലെ അത്രയും അടുത്ത് തിരമാലകൾ വന്നു. ഇപ്രാവശ്യം ഞാൻ പേടിച്ചില്ല. ഹൃദയമിടിപ്പ് കൂടിയില്ല. വല്ലാത്ത സന്തോഷമായിരുന്നു. എങ്ങനെ ആ സന്തോഷത്തെയും ഞാൻ അനുഭവിച്ച സമാധാനത്തേയും എഴുതി ഫലിപ്പിക്കുമെന്ന് ചോദിച്ചാൽ… അറിയില്ല. സന്തോഷം മാത്രം കലർന്ന ഒരു കൂട്ടം വികാരങ്ങൾ അന്നേരം കുടികൊണ്ടു. ഇനി പറയാൻ പോകുന്ന കാര്യം വായിക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് മുഴു ഭ്രാന്താണെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് ചിലപ്പോൾ തോന്നിയേക്കാം.

പൂളിൽ ഇറങ്ങാൻ പേടിച്ച ഞാൻ, കടൽ തിരമാലകൾ കണ്ണടയ്ക്കുമ്പോൾ കണ്ട് പേടിക്കുന്ന ഞാൻ, ഇതുകാരണം ശ്വാസം മുട്ടിയും വിയത്തൊലിച്ചും കഷ്ടപ്പെട്ട ഈ ഞാൻ… എൻ്റെ ആഗ്രഹം എന്തെന്ന് അറിയുമോ? കടലിൽ വീണു മരിക്കണം. വയസായിട്ടോ, അസുഖം വന്നോ, ആക്സിഡൻ്റ് പറ്റിയോ ഒന്നും എനിക്ക് മരിക്കണ്ട. എൻ്റെ ശരീരം കടലിൽ വീണ് ഇല്ലാണ്ടാവണം. അത് തീരത്ത് അടിയരുത്. അടിഞ്ഞാൽ തന്നെ ആരും അവകാശം പറഞ്ഞ് വരരുത്. വന്നാൽത്തന്നെ കത്തിയെരിച്ച് കടലിൽ ഒഴുക്കാനായി അസ്ഥിയും ചാരവും ശേഖരിക്കരുത്. അങ്ങനെ മരിച്ചാലെ ആത്മാവ് എന്നൊന്ന് ഉണ്ടെങ്കിൽ അതിന് സമാധാനം കിട്ടൂ… ഈ ‘ഫാൻ്റസി’ കാരണം ആയിരിക്കും തിരകൾ എൻ്റെ ഉറക്കം കെടുത്തുന്നതെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് തോന്നിയേക്കാം. പക്ഷേ ഒന്ന് പറയട്ടെ, ഈ ആഗ്രഹം എൻ്റെ പേടീസ്വപ്നങ്ങൾക്ക് ശേഷമാണ് കനത്തത്. അതെ, മരിക്കുന്നെങ്കിൽ എനിക്ക് അങ്ങനെ മതി. ചിലപ്പോൾ ആ ചിന്ത വന്നത് കൊണ്ടാവും പേടിക്കുന്നതിന് പകരം എൻ്റെ മനസ്സ് സന്തോഷം കൊണ്ട് നിറഞ്ഞത്. എനിക്ക് വട്ടാണ് അല്ലേ?

ഹാ… അപ്പോ പാരസെയിലിങ്ങ്… ഞങ്ങൾ എത്താൻ വൈകിയത് കാരണവും, കടൽ കയറിത്തുടങ്ങിയത് കാരണവും, അന്നത്തെ വിനോദങ്ങളുടെ സമയം കഴിഞ്ഞു. അടുത്ത ദിവസത്തേയ്ക്ക് ബുക്ക് ചെയ്തിട്ടാണ് തിരികെ പോയത്. എൻ്റെ മനസ്സ് മുഴുവൻ പൊട്ടു പോലെ കണ്ട ബോട്ടുകൾ ആയിരുന്നു. നാളെ അതിലൊരു ബോട്ടിൽ ഞാൻ കയറും. കെട്ടിയോൻ തീരത്ത് നിന്നും നോക്കുമ്പോൾ അതിലേത് ബോട്ടിലാണ് ഞാനെന്ന് പറയാൻ കഴിയില്ല. അത്രയും ദൂരെ ഞാൻ പോകും… ആ ദിവസം ഞാൻ സുഖമായി ഉറങ്ങി. ഒരു സ്വപ്നവും കാണാതെ…

~~~~~~~~~~

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ തന്നെ പുറപ്പെട്ടു. റിസോർട്ടിലെ ഭക്ഷണം പിടിക്കാത്തതുകൊണ്ട് പോകുന്ന വഴി ഒരു ഹോട്ടലിൽ നിന്നും കഴിച്ചു. ബീച്ചിലെത്തി, സെയ്ലിങ്ങ് പോയിൻ്റിലേക്ക് പോകുന്ന ബോട്ട് വരാനായി കാത്തിരുന്നു. ബോട്ട് പുറപ്പെടാൻ അര മണിക്കൂറോളം സമയമെടുത്തു. നല്ല വെയിലത്ത് അത്രയും നേരം ഇരുന്നപ്പോഴെയ്ക്ക് കയ്യുടെ നിറം മാറി. അത്രയും നേരത്തെ കാത്തിരിപ്പിന് ശേഷം ബോട്ട് നീങ്ങിത്തുടങ്ങി. എന്താന്നറിയില്ല, എൻ്റെ കണ്ണ് നിറയാൻ തുടങ്ങി. കണ്ണും നിറച്ച്, പല്ലു മുഴുവൻ കാണിക്കെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ വീഡിയോ എടുക്കുകയായിരുന്നു. തീരത്ത് നിന്നും വളരെ അകലെ എത്തിയപ്പോൾ മറ്റൊരു ബോട്ടിലെയ്ക്ക് മാറ്റി. അതിലാണ് പാരസെയിൽ ചെയ്യുന്നത്. വല്ലാതെ ആടിയുലയുന്നൊരു ബോട്ട്. വെള്ളത്തിൽ മുക്കണോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ തലയാട്ടി. ലൈഫ് ജാക്കറ്റും മറ്റും ബന്ധിപ്പിച്ച് എന്നെ തയ്യാറാക്കി നിർത്തി. എന്നോട് കാഷ്വൽ ആയി സംസാരിക്കുന്നതിനിടെ അവർ ആ പണി ഒപ്പിച്ചു. ഞാൻ പുറകിലേക്ക് നിരങ്ങി നീങ്ങി മുകളിലേയ്ക്ക് പറക്കാൻ തുടങ്ങി….

അവരങ്ങനെയൊരു surprise element തന്നതുകൊണ്ട് സത്യം പറഞാൽ ബോട്ടിൽ നിന്ന് പോയപ്പോൾ നെഞ്ചൊന്നു കിടുങ്ങി. പക്ഷേ ഉയർന്ന് തുടങ്ങിയപ്പോൾ… ഇന്നേവരെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടുള്ളതിൽ വെച്ച് ഏറ്റവും മനോഹരമായ കാഴ്ച കണ്ട് കണ്ണ് നിറഞ്ഞുപോയി. ഞാൻ സഞ്ചരിച്ച ബോട്ടും, അതിന് ചുറ്റുമുള്ളതും എല്ലാം പൊട്ടുകൾ പോലെ കാണപ്പെട്ടു. ഇളം പച്ച നിറമുള്ള കടൽ… അതിൽ വെളുത്ത പൊട്ടു പോലെ ബോട്ടുകൾ… കടും പച്ച നിറത്തിൽ തുരുത്തുകൾ… വിശാലമായി കിടക്കുന്ന കടൽ…

Zindagi Na milegi dobara – Farhan Akthar എഴുതിയ, അദ്ദേഹം ആലപിച്ച പദ്യം ആണ് എൻ്റെ മനസ്സിൽ ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നത്.

पिघले नीलम सा बहता हुआ ये समां

नीली नीली सी खामोशियाँ

न कहीं है ज़मीन, न कहीं आसमान

सरसराती हुई टहनियाँ, पत्तियां

कह रहीं हैं की बस एक तुम हो यहाँ..

सिर्फ मैं हूँ..मेरी साँसें हैं..मेरी धड़कने ऐसी गहराइयाँ,

ऐसी तन्हाइयां, और मैं…

सिर्फ मैं..

अपने होने पे मुझको यकीन आ गया..

(The moment seems to flow like a molten sapphire

and there’s deep blue silence,

Neither there is earth below, nor sky above,

The rustling branches, leaves are saying that Only you are here,

Only me, my breath and my heartbeat,

Such deepness, such loneliness and me…only me,

It all makes me believe in my existence)

കാലുകൾ വായുവിൽ ആടിയാടി നിൽക്കുന്നു… മുകളിൽ സൂര്യൻ ചൂടായി നിൽക്കുകയാണ്. പക്ഷേ chute ഒരു കുടപോലെ പ്രവർത്തിച്ചു. കുറച്ചുകൂടെ മുന്നിൽ പോയാൽ നീല നിറമാണ് കടലിനു. എനിക്ക് അവിടെവരെ പോകണമെന്ന് വല്ലാത്ത ആഗ്രഹം തോന്നി. ദൂരക്കൂടുതൽ ആയതിനാൽ അവർ അത് ചെയ്യില്ലെന്ന് അറിയാമായിരുന്നു. അതായിരുന്നു ആകെയുണ്ടായിരുന്ന അസ്വസ്ഥത! താഴെയുള്ള കാഴ്ചകൾ കണ്ട് മതിമറന്ന് beautiful എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു… താഴെയും മേളിലും ഒക്കെ ഞാൻ മാറി മാറി നോക്കുന്നത് വീഡിയോയിൽ കാണാം. കയ്യൊന്ന് പതിയെ വിടർത്തി നോക്കി… പറക്കുന്നത് പോലെയൊരു ഫീലിംഗ്… അത് ആസ്വദിച്ച് വന്നപ്പോൾ അവർ എന്നെ താഴ്ത്താൻ തുടങ്ങി. അപ്പോഴാണ് കടലിനു ഉള്ളിൽ ഒരു കൂട്ടം മീനുകൾ സഞ്ചരിക്കുന്നത് കണ്ടത്. ഞാൻ അടുക്കുന്നതോ… അവർക്ക് നേരെയും. ഹോളിവുഡ് ഹൊറർ സിനിമകൾ ലേശം ഭ്രാന്തോടെ കാണുന്നത് കൊണ്ടാവും, അവയെ ഞാൻ സ്രാവുകൾ ആയി കണക്കാക്കി 😁 അടുത്തടുത്ത് വന്നപ്പോൾ ആണ് ചെറുതാണെന്നു മനസ്സിലായത്. എന്നെ മുക്കിയതോ… അവയുടെ നടുവിലും! എൻ്റെ അരയോളം വെള്ളത്തിൽ നിർത്തി ബോട്ട് ചലിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു.തിരകളെ പേടിസ്വപ്നം കാണുന്ന ഞാൻ, ചിരിച്ചുകൊണ്ടാണ് വെള്ളത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന അത്രയും നേരം ചിലവിട്ടത്. വടം പൊട്ടിപോകുന്നേൽ പോകട്ടെ, ഞാൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തന്നെ മരിക്കുമെന്നൊക്കെ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു. മീനുകൾ ചിതറി മാറിയിരുന്നു. ചിലതിനെയെങ്കിലും എന്നോടൊപ്പം നീന്തുന്നത് കാണുമെന്ന് ഞാൻ കരുതി (ആശിച്ചു). അരയ്ക്കു മുകളിൽ മുങ്ങാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴെയ്ക്കും അവർ വീണ്ടും എന്നെ വായുവിലേക്ക് ഉയർത്തി. കുറച്ച് നേരം കൂടി ചിലവിടണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു, പതിയെ പതിയെ ഞാൻ ബോട്ടിനോട് അടുക്കുന്നത് അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അവസാനം, ബോട്ടിൽ കാലുകുത്തിയപ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു മൂകമായ അവസ്ഥയിൽ ആയിപ്പോയി.

Deep blue silences…

എൻ്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് വളരെ പതുക്കെ മിടിക്കുന്നത് എനിക്കറിയാൻ കഴിഞ്ഞു. കാതിൽ കടൽക്കാറ്റിനൊപ്പം മേൽപ്പറഞ്ഞ പദ്യത്തിന് ഉപയോഗിച്ച bgm മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. കണ്ണ് നിറഞ്ഞൊഴുകിയപ്പോൾ, ഞാൻ കരുതി, പേടിച്ച് കരയുകയാണെന്ന് കരുതി ബോട്ടിലുള്ള ജീവനക്കാർ കളിയാക്കുമെന്ന്. അതിലൊരാൾ വന്ന് കൈസാ ധാ മാഡം (എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു) എന്ന് ചോദിച്ചു. ഞാൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് all ok എന്ന് ആംഗ്യം കാണിച്ചു. അയാൾ എൻ്റെ തോളത്ത് പതിയെ തട്ടിയിട്ട് അബ്‌സെ സബ് കുച്ച് ടീക് ഹോ ജായേഗാ (ഇനിമുതൽ എല്ലാം ശരിയാകും) എന്ന് പറഞ്ഞു. അയാൾക്ക് എന്തെങ്കിലും മനസ്സിലായിട്ട് പറഞ്ഞതാണോ, അതോ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ വന്നതാണോ എന്ന് മനസ്സിലായില്ല. ഏതായാലും, ഞാൻ നിറഞ്ഞ മനസ്സോടെ കരയിലേക്ക് മടങ്ങി.

~~~~~~~

കെട്ടിയോൻ എന്ന് പറഞ്ഞ സാധനം എന്നേം കാത്ത് ബീച്ചിൽ നിൽക്കുമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് അവിടെങ്ങും കണ്ടില്ല. തൊട്ടടുത്ത ഷാക്കിൽ ബിയറും കുടിച്ച് ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു. ഓടിപ്പോയി അവൻ്റെ തോളത്ത് ചാരി കിടന്നു. പിന്നീടുള്ള സന്തോഷത്തിൽ ഞാനെന്ത് പറഞ്ഞു, ചെയ്തു, എന്നൊന്നും എനിക്ക് ഓർമയില്ല. അവൻ പറഞ്ഞത്, ആ ദിവസം മുഴുവൻ ഞാൻ ചിരി നിർത്തിയിട്ടില്ല എന്നാണ്. സന്തോഷം വരുമ്പോൾ ഞാൻ ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിക്കും. അതും അന്ന് രാത്രി ഉറങ്ങുന്നത് വരെയും ഉണ്ടായിരുന്നു അത്രേ… 🥰

അന്നെയ്ക്ക് ശേഷം ഞാൻ തിരകളെ പേടിസ്വപ്നമായി കണ്ടിട്ടില്ല എന്നുകൂടി പറഞ്ഞുകൊണ്ട് എഴുത്ത് അവസാനിപ്പിക്കുന്നു…

Ps: നീല നിറമുള്ള ആഴങ്ങളിൽ ഇറങ്ങാൻ പറ്റാത്തതിൻ്റെ വിഷമം തീർക്കാൻ ഞാനൊരു വഴി കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇനി സമയം കിട്ടുമ്പോൾ, അതിന് വേണ്ടി മാത്രം ഒരു പോക്ക് പോകുന്നതായിരിക്കും!

ADJUST…

“Irony is, everybody wants to see a dead daughter than divorced”. ഡിവോർസ് ആയ മകളെയല്ല അവർക്ക് കാണേണ്ടത്, മരിച്ച മകളെയാണ്. കാരണം? നാട്ടുനടപ്പും കോപ്പും! ADJUST…

എന്തിന് സ്ത്രീധനത്തെ മാറ്റം കുറ്റം പറയുന്നു? അത് കൊടുക്കുന്നവരും വാങ്ങുന്നവരും ഒരുപോലെ പറയുന്ന വാക്കാണ് ‘അഡ്ജസ്റ്റ്’. പരസ്യമായും രഹസ്യമായും പ്രത്യേകിച്ചും പെണ്ണുങ്ങൾക്ക് വീട്ടുകാർ നാട്ടുകാർ ഉൾപ്പെടെ ഉപദേശിച്ച് കൊടുത്തതിൽ ഈ വാക്ക് ആയിരിക്കുമല്ലോ ആദ്യം വന്നിട്ടുണ്ടാവുക! “കല്യാണം എന്ന് പറഞ്ഞാലേ അഡ്ജസ്റ്റ്മെൻ്റ് ചെയ്ത് ജീവിച്ചാലെ മുന്നോട്ട് പോകൂ എന്ന പരിപാടി ആണ്”, “ഇനി അത് നിൻ്റെ വീടാണ്. എന്ത് വന്നാലും അങ്ങ് അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്ത് പോക്കോണം!” (സ്വന്തം വീട് പോലെ കരുതേണ്ട ഇടത്ത് അഡ്ജസ്റ്റ്മെൻ്റോ? 🙄), എന്നിങ്ങനെ പോകും നീണ്ട ഉപദേശങ്ങൾ. അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യാൻ വേണ്ടി മാത്രം പാകപ്പെടുത്തി, അവളുടെ ആവശ്യങ്ങൾക്ക് കാശ് ചിലവാക്കാതെ കല്യാണത്തിന് മാറ്റിവച്ച്, മറ്റൊരു വീട്ടിലോട്ടു പറിച്ചുനട്ട ശേഷം ഇനി അവരുടെ ഇഷ്ടത്തിന് നിന്ന് കൊടുത്തോളണം എന്ന നാണം കെട്ട ഏർപ്പാടാണ് പലയിടത്തും കല്യാണമെന്ന് പറഞ്ഞാൽ. **ജീവിതകാലം മുഴുവൻ പോകുന്ന പവിത്ര ബന്ധമെന്ന ബാക്ക്ഗ്രൗണ്ട്മ്യൂസിക് ഇടൂ പ്ലീസ്**

ചിലർ രോഷം കൊള്ളുന്നത് കണ്ടൂ. “സംസാരിച്ചാൽ തീരുന്ന പ്രശ്നമല്ലേ ഉള്ളൂ?”. “എന്ത് ഉണ്ടെങ്കിലും വീട്ടുകാരോട് പറയണം. അവർ സഹായിക്കും”. തുടക്കത്തിലേ നടക്കുന്ന വഴക്കുകൾ അവരവരുടെ ഇടയിൽ വച്ച് തീർക്കാനാകും മിക്ക ജോഡികളും ശ്രമിക്കുക. ആ സമയം പലതിൽ നിന്നും വിട്ടു നിൽക്കേണ്ടിയും വരും. അപ്പൊൾ ഈ പറഞ്ഞവരെല്ലാം വിചാരിക്കുന്നത്, “കെട്ടൊക്കെ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ നമ്മളെ വേണ്ട”. എൻ്റെ കൂട്ടരോട് ഇതേ കാര്യം പണ്ട് പറഞ്ഞ് കളിയാക്കി അതെപേരിൽ അവരോട് അകൽച്ച ഇട്ട എനിക്ക് ഇപ്പൊൾ അത് എന്തുകൊണ്ട് സംഭവിക്കുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാവുന്നുണ്ട് 🙏 കാര്യങ്ങൾ കയ്യിൽ നിൽക്കില്ലെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ ആകും പുറത്തൂന്ന് സഹായം തേടുന്നത് പോലും. എന്ത് തേങ്ങ അപ്പൊൾ സംഭവിക്കും എന്നാണ് നിങ്ങളൊക്കെ പുലമ്പുന്നത്?! എന്താണ് പരിഹാരം എന്നതിനേക്കാൾ കുടുംബ മഹിമ, നാട്ടുകാരെന്ത് പറയും, അങ്ങനെ ചെയ്താൽ എന്താ? ഇങ്ങനെ ചെയ്താൽ എന്താ? എന്ന് തുടങ്ങി നൂറോളം ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം കണ്ടെത്തിക്കൊടുക്കണം എന്ന ബാധ്യത കൂടി അവൾക്കുമേൽ വരും. അതേ, കല്യാണം കഴിഞ്ഞ എത്ര പെണ്ണുങ്ങൾക്ക് അവരുടെ വീട്ടുകാരോടോ കൂട്ടുകാരോടോ ഈ വക കാര്യങ്ങൾ കേൾക്കില്ലെന്ന ഉറപ്പോടെ പ്രശ്നങ്ങൾ തുറന്നു സംസാരിക്കാനാകും?! അവസാനത്തെ കച്ചിത്തുരുമ്പെന്ന് കരുതിയാവും ആരോടെങ്കിലും സംസാരിക്കുന്നത് തന്നെ. അപ്പോഴും കല്യാണത്തിൻ്റെ പവിത്രത വിളമ്പിക്കൊടുത്താൽ മനക്കട്ടി തീരെ നഷ്ടപ്പെട്ടവർ അവരുടെ വിധി അവർ എഴുതും.

ഇവിടെയാണ് ട്വിസ്റ്റ്! ജീവനൊടുക്കി കഴിഞ്ഞെന്ന വാർത്ത പുറത്തുവന്നാൽ ഇതിനി ഏറ്റെടുക്കാൻ നാട്ടിൽ ആരും ബാക്കി കാണില്ല! മകളെ മരണത്തിന് വിട്ട് കൊടുത്ത അവളുടെ മാതാപിതാക്കൾ ഉൾപ്പെടെ കണ്ണീരൊഴുക്കുന്നത് കാണാം. “അത്രയ്ക്കും പറ്റില്ലെങ്കിൽ എന്തുകൊണ്ട് ആരോടും പറഞ്ഞില്ല?” എന്ന മണ്ടൻ ചോദ്യങ്ങളുമായി അവരുൾപ്പെടെ വെളിച്ചത്ത് വരും. ഏറ്റവും ഭയാനകമെന്തെന്നാൽ, മിക്കവർക്കും കാര്യം നേരത്തെ അറിയാമായിരുന്നു എന്നൊരു വസ്തുത ആണ്. പക്ഷേ “അഡ്ജസ്റ്റ്” ചെയ്യണമെന്ന് പറഞ്ഞ് തിരികെ വിട്ടു അത്രേ… പിന്നീടങ്ങോട്ട് ചെറുക്കനെ തിരഞ്ഞെടുത്തത് തൊട്ട് കല്യാണം കഴിയുമ്പോൾ വരെ നടക്കുന്ന ചടങ്ങുകളെ കുറ്റം പറച്ചിലായി, നടത്തിയ രീതിയെ പറച്ചിലായി, ഹാഷ് ടാഗുകൾ ആയി, അവർ തെക്കാണോ വടക്കാണോ എന്ന് അന്വേഷിക്കുന്ന നാണം കെട്ട ഏർപ്പാടായി തൂഫ്!!!! അതിനു ചെറിയ ആയുസ്സെ കാണുള്ളു എന്നത് മറ്റൊരു ദുരവസ്ഥ. നഷ്ട്ടപ്പെത് വിരലിൽ എണ്ണാവുന്നവർക്കു മാത്രമാണല്ലോ….

ഇനി അവൾ മറിച്ചൊരു തീരുമാനം എടുത്തിരുന്നെങ്കിലോ? ഞാൻ പറയാതെ അറിയാമല്ലോ വരുന്ന ഉപദേശങ്ങളുടെ കണക്ക്? ആരോട് എന്ത് സമാധാനം പറയുമെന്ന് ആയിരിക്കും ആവലാതി. മനസ്സിന് ഇപ്പൊൾ സന്തോഷം ഉണ്ടോ എന്ന് വളരെ ചുരുക്കം ചിലർ മാത്രം അന്വേഷിക്കുള്ളു. അവൾ ജീവനോടെയുണ്ട്, നല്ല നിലയിലാണ്, “പക്ഷേ” ഡിവോഴ്‌സി ആണ്. ആ പക്ഷേ ആയുസ്സ് തീരാതെ തുടരും. പക്ഷേ ഇക്കാര്യം അവളെ കൊല്ലില്ല. അതുറപ്പ്.

നിങ്ങളുടെ ആൺമക്കളെ നേരെ ചൊവ്വേ വളർത്തു എന്ന് പറയുന്നത് കൊണ്ട് മാത്രം കാര്യമില്ല. അതിനി ഏതു കാലത്ത് നടക്കും എന്ന് ഒരുറപ്പും ഇല്ലായെന്ന സ്ഥിതിക്ക്;

തുറന്നു സംസാരിക്കാൻ ഒരാളെ കാത്തു നിൽക്കേണ്ട അവസ്ഥയിലേക്ക് അവളെ വിടാതെ, കല്യാണം കഴിഞ്ഞാലും പഠിക്കാമല്ലോ, ജോലിക്ക് പോകാമല്ലോ എന്ന ഏർപ്പാട് നിർത്തി അവളെ സ്വന്തം കാലിൽ ഉറപ്പിച്ചിട്ട്, എന്തുണ്ടായാലും കൂടെയുണ്ടാകും എന്നൊരു വിശ്വാസം ഊട്ടിയുറപ്പിച്ചിട്ട്, അവൾക്ക് താൽപര്യം ഉണ്ടെങ്കിൽ മാത്രം പോരെ ഈ “പവിത്ര ബന്ധം”?

സ്വന്തമായി തീരുമാനിക്കുന്ന പെണ്ണുങ്ങളോട് ❤️ :- കല്യാണം അല്ല ഇഷ്ട്ടപെട്ട ആളെയോ ജീവിതത്തെയോ സ്വന്തമാക്കുന്ന ഏക/അവസാന വഴി. അങ്ങനൊരു തീരുമാനം എടുക്കുന്നതിന് മുൻപ് ഒറ്റയ്ക്ക് നിൽക്കേണ്ടി വന്നാലും ജീവിക്കാൻ ഒക്കുമോ എന്ന് നോക്കണം. അതിനുള്ള വക നിങ്ങൾ കരുതി വെക്കണം. Financial independence, driving എന്നിവ മിനിമം കൈവശം ആക്കിയിട്ടു വേണം ഇറങ്ങിത്തിരിച്ചാൽ എത്താനുദ്ദേശിക്കുന്ന വഴിയിൽ നിന്ന് മാറേണ്ടി വന്നാലും ഒരു പരിധി വരെ തകർന്നു പോകില്ല…

• 

ജാതി – എന്ത് പ്രഹസനം ല്ലെ?

ജാതി – അത് എന്ത് കുന്തമാണെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നുവെങ്കിലും അതിൻ്റെ പേരിൽ എത്രത്തോളം തഴയപ്പെടാമെന്ന് വളരെ ചെറുതിലേ ചുറ്റുമുള്ള മനുഷ്യർ മനസ്സിലാക്കി തന്നിട്ടുണ്ട്. “ഒരു ജാതി, ഒരു ദൈവം, ഒരു മതം മനുഷ്യന്” എന്ന് പറഞ്ഞയാളെ പിടിച്ച് ദൈവവും ആക്കി ആ ജാതി ഒരു ആഘോഷമാക്കി കൊണ്ട് നടക്കുന്ന ആൾക്കാർക്കിടയിൽ ജനിച്ചുപോയ ആളാണ് ഞാൻ.സ്കൂളിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ എന്തോ ഫോം തന്നിരുന്നു പൂരിപ്പിക്കാൻ. വീട്ടിൽ നിന്നും എഴുതി തന്ന ആ കടലാസ്സ് ക്ലാസിൽ കുട്ടികൾ മാറി മാറി വായിച്ചതോടെ കൂട്ടുകെട്ടുകളിൽ മാറ്റങ്ങൾ കണ്ടുതുടങ്ങി. സ്കൂളിൽ കയറുമ്പോഴും ഇറങ്ങുമ്പോഴും കൈ പിടിച്ച് നടന്നിരുന്ന ‘ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട്’ എൻ്റെ ജാതി ഏതെന്ന് ചോദിച്ചറിഞ്ഞ ശേഷം അവളുടെ അമ്മയുടെ റിയാക്ഷൻ അനുകരിച്ചു കാണിച്ചുതന്നു. മാർക്ക് കുറവ് മേടിക്കുന്ന കുട്ടികളെ അവരുടെ ‘നന്മയ്ക്ക്’ ഒരു ‘മെച്ചപ്പെട്ട’ സർക്കിളിലെയ്ക്ക് ബെഞ്ച് മാറ്റിയിരുത്തുന്ന പരുപാടി ഉണ്ടായിരുന്നു, അതുപോലൊരു അവസ്ഥയിലേക്ക് പോയപോലെ തോന്നി. എന്തിനാണ് എന്നും എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്ന, എനിക്കും കൂടി വേണ്ടിയിട്ടായി അവൾക്ക് ലഞ്ച് അധികം പൊതിഞ്ഞു തരുന്ന ആ അമ്മ അങ്ങനെ പ്രതികരിച്ചത്? ഒട്ടും മനസ്സിലായില്ല. ഈ ജാതി എന്ന് പറയുന്നത് ഇനി മാർക്ക് പോലെ വല്ലതും ആണോ? ശേഷം അവൾ പറഞ്ഞത്, ഇനി അധികം എന്നോട് മിണ്ടരുതെന്ന് താക്കീത് കിട്ടിയത്രെ. “പക്ഷേ ഞാൻ മിണ്ടും. നീയെൻ്റെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ടാ” എന്ന് അവൾ. കുട്ടിക്കാലത്തെ നിഷ്കളങ്കത…. പക്ഷേ ഒരു condition വെച്ചു – അവളുടെ അമ്മയുടെ മുന്നിൽ വെച്ച് നമ്മൾ കൈ പിടിച്ചോ സംസാരിച്ചോ നടക്കാൻ പാടില്ല. ഇപ്പൊൾ അവൾ എവിടെയാണെന്ന് പോലും അറിയില്ല.

~~~~~

വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം വീണ്ടും വന്നു ഫോം പൂരിപ്പിയ്ക്കൽ. ഇപ്രാവശ്യം കുട്ടികൾ ഒരുത്തരുടെ ഫോം വായിക്കേണ്ട കഷ്ടപ്പാട് വേണ്ടി വന്നില്ല. ആ പണി ടീച്ചർ ഏറ്റെടുത്തു. ജാതി ഉറക്കെ വായിക്കുമ്പോൾ എൻ്റെയുൾപ്പെടെ പലരുടെയും മുഖം ചുളിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവരും എൻ്റേത് പോലുള്ള അവസ്ഥയിൽ കൂടി കടന്നുപോയിട്ടുണ്ടാവണം. “തനിക്കൊക്കെ പഠിച്ചില്ലെങ്കിലും ജോലി കിട്ടും. ഹഹഹ” എന്നൊക്കെ കമൻ്റ് പാസ്സ് ആക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതേ ദിവസം അടുത്ത സുഹൃത്തെന്ന് കരുതിയിരുന്ന ആൾ താൻ ആ ജാതി തന്നെയല്ലേ എന്നുറപ്പ് വരുത്തിയതിന് ശേഷം പിന്നെ പഴയപടി മിണ്ടിയിട്ടേയില്ല.

~~~~

ആ മൂന്ന് വാക്കുകൾ പുട്ടിനു പീര പോലെ നേരം വെളുക്കുന്ന തൊട്ട് ഉറങ്ങുന്ന വരെയും എന്നോട് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഇരിക്കുമായിരുന്നു ചില മനുഷ്യർ. അവരെ നമുക്ക് ex എന്ന് വിളിക്കാം. ഈ എക്സുകൾക്ക് വളരെ നന്നായി എൻ്റെ ജാതിയും മതവും ഒക്കെ അറിയാമായിരുന്നു. അതൊന്നും നോക്കിയിട്ടല്ല പരസ്പരം സ്നേഹിച്ചതും. അതുവരെ ഒന്നിനും തടസ്സമല്ലാതിരുന്ന ഈ ജാതി, കാര്യം വീട്ടിൽ അവതരിപ്പിക്കണം എന്ന സ്റ്റേജ് എത്തുമ്പോൾ ഒരു പ്രശ്നമായി വന്നു. ഇതൊക്കെ ആദ്യമേ അറിയില്ലായിരുന്നോ എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ വരുമ്പോൾ വരുന്ന പോലെ നോക്കാം എന്നു കരുതി, വീട്ടിൽ സമ്മതിക്കില്ല, വീട്ടുകാരെ വിഷമിപ്പിക്കില്ല എന്നൊക്കെ അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും കേട്ടിട്ടില്ല.

~~~~~

അവസാനത്തെ അടിയും കിട്ടിയപ്പോൾ ഉറപ്പിച്ചതാണ്. ഇനി ഈ പണ്ടാരം കാരണം ബാധിക്കാത്ത രീതിയിൽ എൻ്റെ ബന്ധങ്ങൾ തിരഞ്ഞെടുക്കണം എന്ന്. വീട്ടുകാർ കടുത്ത വിശ്വാസികളാണ്. തൊട്ടതിനും പിടിച്ചതിനും ഒരു ഫോട്ടോയും വെച്ച് പ്രാർത്ഥനയും ചൊല്ലി മഞ്ഞയും ഉടുത്ത് നടക്കുന്നത് അവരുടെ വിശ്വാസം, അതിൽ ഞാൻ ഇടപെട്ടിട്ടില്ല. അതെന്നിൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കാൻ നോക്കുമ്പോൾ പ്രതികരിക്കാറുണ്ട്. അഹങ്കാരി എന്ന വിളിപ്പേര് ഒട്ടേറെ പേരിൽ നിന്നും കിട്ടാറുമുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ എൻ്റെ കല്യാണം വന്നപ്പോഴും എവിടെയും ‘ജാതിമയം’ വരാതിരിക്കാൻ ഒരുപാട് പേരെ വെറുപ്പിച്ചു. അതൊന്നും കാര്യമാക്കിയില്ല, അതിൽ വിജയിക്കുകയും ചെയ്തു, അതായിരുന്നു ഒരുപാട് സന്തോഷങ്ങളിലെ ഒരു കാര്യം.

ഇനിയീ പോസ്റ്റ് കണ്ട് ജാതി കണ്ടുപിടിച്ച് അല്ലെങ്കിൽ അതിനെതിരെ സംസാരിച്ചത് കൊണ്ട് എത്ര പേര് കളഞ്ഞിട്ട് പോകുമെന്ന് അറിയില്ല. പോയാലും എനിക്കൊരു പുല്ലുമില്ല എന്ന് അറിയിച്ചുകൊള്ളുന്നു.

ഭാരതീയ അടുക്കളയെച്ചൊല്ലി ഭാരതത്തിൻ്റെ അറ്റത്തുള്ള കൊച്ചു കേരളത്തിലെ ആളുകൾ തമ്മിൽ തല്ലുന്നത് വായിച്ചു വായിച്ചു പുതിയ അറിവുകളും മറ്റും നേടുന്ന നേരം എൻ്റെ കൈയ്യിന് ഡിഷ് വാഷ് ജെല്ലിൻ്റെ മണം ഉണ്ടായിരുന്നു. അതെന്തായാലും എൻ്റെ പാത്രം മാത്രം കഴുകിയതിൻ്റെ അല്ല എന്നുള്ളത് മറ്റൊരു കാര്യം.രണ്ട് രണ്ടര മണിക്കൂറോളം അടുക്കളയിൽ ചിലവഴിച്ച് (ഞാൻ സ്ലോ ആണ്) പാകം ചെയ്തതൊക്കെയും പത്തു മിനിറ്റിൽ എല്ലാരും കഴിച്ചു തീർന്ന് സന്തോഷത്തോടെ എഴുന്നേൽക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ സത്യം പറഞ്ഞാൽ ഒരു നിർവൃതി തോന്നും. വയറു മാത്രം നിറഞ്ഞാൽ പോരല്ലോ, മനസ്സും നിറയണ്ടേ? എന്നെ സംബന്ധിച്ച് മനസ്സും കൂടി നിറയ്ക്കാനായി അത്രയും സമയം അടുക്കളയിൽ ചിലവഴിക്കുന്നതിനു വലിയ പ്രശ്നമില്ല. പക്ഷേ, ഈ നിർവൃതിയ്ക്ക് അധികം ആയുസ്സില്ല. കാരണം എന്തെന്ന് ചോദിച്ചാൽ…

ഈ പറഞ്ഞ രണ്ടര മണിക്കൂർ ഒരു നേരത്തെ 5 പേർക്കുള്ള ഭക്ഷണത്തിൻ്റെ കാര്യമാണ് പറഞ്ഞത്. ഓരോരുത്തർക്കും ഓരോന്ന് വേണം. നാല് നേരവും സ്റ്റൗ കത്തിക്കുന്നത് മടുപ്പാണ്. അതിലേറെ മടുപ്പാണ് ഒറ്റയ്ക്ക് നിന്ന് ഉപ്പ് തൊട്ടു കർപ്പൂരം വരെയുമുള്ള പാചകപ്പരിപാടികൾ ചെയ്യുന്നത്. ഇടയ്ക്കിടെ പരാതിയില്ലാത്ത സഹായം കിട്ടുമ്പോൾ വലിയൊരു ആശ്വാസമാണത്. അതിലുമേറെ മടുപ്പ് തോന്നുക പാചകത്തിന് ഉപയോഗിച്ച പാത്രങ്ങൾ തൊട്ട് വിളമ്പാൻ എടുത്ത സർവ സാമഗ്രികൾ ഉൾപ്പെടെ മെഴുക്കോടെ സിങ്കിൽ കിടക്കുന്നത് കാണുമ്പോഴാണ്. ആവിയും കൊണ്ട് വിയർത്ത് ഉണ്ടാക്കിയ ഭക്ഷണം എല്ലാവർക്കും വിളമ്പിക്കഴിഞ്ഞ് വിശപ്പ് കാരണം ഓടിപ്പോയി അവരുടെ കൂടെയിരുന്ന് കഴിക്കുമ്പോഴേയ്ക്കും ആരെങ്കിലും ഒരാൾ കഴിപ്പും കഴിഞ്ഞ് എഴുന്നേറ്റിട്ടുണ്ടാവും. പിന്നീട് അടുക്കളയിൽ നിന്ന് ഉച്ചത്തിൽ വരുന്ന പല്ലവി, “ഈ പാത്രങ്ങളൊക്കെ അപ്പോളപ്പോൾ കഴുകി വെച്ചാൽ ഇത്രേം വൃത്തികേടായി കിടക്കുമായിരുന്നോ??”, “വൃത്തി എന്നൊരു സാധനമില്ല. സിങ്ക് നിറഞ്ഞ് കവിഞ്ഞ് കിടക്കുന്നത് കണ്ടില്ലേ!”

…. …… …… ……. ………

മറുപടി പറയാൻ അറിയാഞ്ഞിട്ടല്ല. വയറ്റിലെ വിശപ്പിന് ദേഷ്യവും വാശിയേക്കാളും തൂക്കം ഏറെയുണ്ടാവും അന്നേരം. തിന്നുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ മറുപടി വായിൽ നിന്ന് പുറത്തേയ്ക്ക് വരില്ല, തലയ്ക്കകത്ത് ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കും. ഉപദേശിക്കാനും അഭിപ്രായം പറയാനും എളുപ്പമാണ്. അടുക്കളപ്പണിയൊക്കെ വർഷങ്ങളായി ചെയ്തു ശീലിച്ചു വന്നവരുടെ പക്കൽ നിന്നും സപ്പോർട്ടിന് പകരം ഇത്തരം വാക്കുകളും പെരുമാറ്റവും കാണുമ്പോൾ ആരോടൊക്കെയോ ഉള്ള വാശി നമ്മളോട് തീർക്കുന്നതാണോ എന്ന് സംശയിച്ചുപോകും. ഈ പറയുന്നവർക്ക് അറിയാത്ത കാര്യമാണോ എല്ലാം കൂടി ഒന്നിച്ച് നടക്കില്ലെന്ന്? പറയുന്നത് പോലെ നടത്തിയെടുത്താൽ ഒരുപക്ഷേ പാചകത്തിൽ എന്തേലും പാളിച്ച പറ്റിയെന്നിരിക്കും, അതിനു കുറ്റം വേറെ കേൾക്കണമല്ലോ. ഇനിയിപ്പോൾ സിങ്ക് വൃത്തികേട് ആവാതിരിക്കാൻ അപ്പൊളപ്പോൾ പണി തീർത്തെന്ന് തന്നെയിരിക്കട്ടെ, വിശപ്പും സഹിച്ച് അടുക്കളയിലെ മാത്രം മുഴുവൻ പണിയും ചെയ്തു തീർന്നിട്ടു വരുമ്പോൾ ആരുമായും കൂടെയിരുന്ന് കഴിക്കാനോ സമയം പങ്കിടാനോ പറ്റിയെന്നു വരില്ല, അതിലൊരു പ്രശ്നമില്ലെ…? 10 മിനിറ്റിൽ വിശപ്പും അടക്കി എഴുന്നേൽക്കുമ്പോൾ ആദ്യം പറഞ്ഞ നിർവൃതി അങ്ങ് പോകും, സ്റ്റൗ കത്തിക്കാനുള്ള അടുത്ത സമയം ആയിട്ടുണ്ടാവും. അല്ലെങ്കിൽ അടുക്കള വിട്ട് മറ്റെന്തെങ്കിലുമൊരു ജോലി. അതിലൊരു പ്രശ്നം കാണുന്നില്ല?

പിന്നൊരു കാര്യം:ഇത് കുറച്ച് വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് നടന്ന കാര്യങ്ങളാണ്. വേസ്റ്റ് വെള്ളം കൊണ്ടുള്ള ഉപയോഗം വേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല, വാ തുറന്ന് പറയാൻ ഉള്ളതൊക്കെയും പറഞ്ഞ് അഹങ്കാരി എന്ന പേര് വാങ്ങിക്കൂട്ടി. അത് കുറെ നാൾ മുന്നോട്ട് പോയി. പണികളും ആവശ്യങ്ങളും പഴയത് പോലെ നടക്കുന്നില്ലെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ വീട്ടിലെ ജോലികൾ എല്ലാവരും കൂടി പങ്കിട്ട് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി, പ്രശ്നങ്ങളും ഒട്ടുമില്ല. ഇപ്പൊൾ എൻ്റെ പ്രവർത്തിക്കു പേര് അഹങ്കാരം എന്നല്ല അവരാരും മുദ്ര ചാർത്തിയിരിക്കുന്നത്.

നബി: ഡിഷ് വാഷ് ജെല്ലിൻെറ മണം ഇപ്പോഴും കയ്യിൽ ഉണ്ടാവാറുണ്ട്. പക്ഷേ പഴയത് പോലെ നടുവൊടിഞ്ഞ് നിന്ന് പാത്രം കഴുകിയിട്ടല്ല. എൻ്റെ ഷെയർ പകുതി പാത്രങ്ങൾ സോപ്പ് ഇട്ട് കഴുകുക എന്നുള്ളതുകൊണ്ടാണ്.

വാടാത്ത എന്റെ പൂവ്

പെൺകുട്ടികൾ പൂക്കളെപ്പോലെയാണ് എന്ന് കേട്ടുകൊണ്ടാണ് ദേവു വളർന്നത്. അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ വളർത്തിയത്. പൂക്കളുടെ മണവും, സൗന്ദര്യവും ഒക്കെ പെൺകുട്ടികൾക്ക് സ്വാഭാവികമായും വരുന്നതാണത്രെ… എന്റെ അമ്മയും എന്നോടത് പറയുമായിരുന്നു. ദേവൂന് പൂക്കളെ വലിയ ഇഷ്ടമായിരുന്നു. അവളൊരു പൂവിനെപ്പോലെ ആണെന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ അതിൽപ്പരം സന്തോഷം കിട്ടാനുമില്ലായിരുന്നു. പൂക്കളിൽ വന്നിരിക്കുന്ന പൂമ്പാറ്റകളോട് അവളും കൂട്ടുകൂടി. പൂക്കൾ കൊഴിയ്ക്കുന്ന മരത്തിന്മേൽ വരുന്ന കിളികളോടും കൂട്ടായി.

താനൊരു പൂവാണെന്ന് സങ്കൽപ്പിച്ച്, തനിയെ സംസാരിച്ചു പാറിപ്പറന്നു നടന്ന ദേവുവിന് പെട്ടെന്ന് എന്ത് സംഭവിച്ചുവെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല. മോളുടെ സംസാരം കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. കളികൾ കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. കണ്ണു തെറ്റിയാൽ നാട് മുഴുവൻ ചുറ്റി വരുന്ന പെണ്ണ് ഇപ്പൊൾ വീടിന് വെളിയിൽ ഇറങ്ങുന്നില്ല. പുസ്തകം വായനയിലാണ് ഏറെ സമയവും. ഇടയ്ക്ക് കുത്തിക്കുറിക്കുന്നതും പടം വരയ്ക്കുന്നതും കാണാം. മകൾ വളർന്നു വരികയാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. ഇനി കളിയും ചിരിയും കുറയും. പണികൾ പഠിപ്പിച്ച് എടുക്കേണ്ട സമയം അടുത്തു…

ദേവു വളരുന്തോറും ഗൗരവക്കാരിയായി വന്നു. പുസ്തകങ്ങളിൽ മുഴുകി, എഴുതിയ പേപ്പറുകൾ ചുരുട്ടി ചവറ്റുകുട്ടയിൽ ഇടുന്ന ദേവുവിനെയാണ് ഇപ്പൊൾ കാണുക. പാറിപ്പറന്നു നടന്ന, സംസാരം നിർത്താത്ത ദേവുവിനെ ആയിരുന്നു എനിക്കിഷ്ടം. ഇവളിപ്പോ ആകെ മാറിയിരിക്കുന്നു. അടുത്ത് കിടക്കാൻ സമ്മതിക്കില്ല. ആരോടും അധികം മിണ്ടുന്നില്ല. അച്ഛനോടും അകൽച്ച. പഠിക്കാൻ പുറത്ത് അയയ്ക്കേണ്ടി വരുമെന്ന സാഹചര്യം വന്നപ്പോൾ ആരും തന്നെ സമ്മതിച്ചില്ല. ഞാനാണ് ഏറ്റവും കൂടുതൽ വിലക്കിയത്. എന്നോട് പൊതുവെ ദേവു ശാഠ്യം പിടിക്കാറില്ല. ഒന്നിനെയും എതിർത്ത് സംസാരിക്കാത്ത ദേവു എന്നാലിപ്പോൾ എന്ത് വന്നാലും അവൾ പോകുമെന്ന് കയർത്തു. വീട്ടിലേ ഇങ്ങനെയാണെങ്കിൽ പുറത്ത് പോയിട്ട് വന്നാൽ എങ്ങനെ ആവുമെന്ന് ഞാൻ ആശങ്കിച്ചു.

അവൾ പഠനം കഴിഞ്ഞ് വന്നപ്പോളും വലിയ മാറ്റം ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല. ഒന്നുകൂടി വഷളായി. സംസാരം തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ കേട്ടാൽ ദഹിക്കാത്ത കാര്യങ്ങളാണ് പറയുന്നത്. അവൾ പറയുന്നത് കേട്ടാൽ തോന്നും ഞാനൊക്കെ ഇതുവരെ ജീവിച്ചതിന് ഒരു വിലയുമില്ലെന്ന്. അവളുടെ വർത്തമാനം കാരണം ആണോ എന്തോ… എപ്പോഴും വീട്ടിൽ വരാറുള്ള അയൽക്കാർ ഇപ്പൊൾ വരാറില്ല. അയലോത്ത് ഉള്ള ചന്ദ്രൻ ചേട്ടൻ ദേവൂനോട് കിന്നാരം പറയുമായിരുന്നു, പലഹാരങ്ങൾ കൊണ്ടു കൊടുക്കുമായിരുന്നു. ഇപ്പൊൾ കുട്ടിയെ കണ്ടാൽ ഏഴയലത്ത് അയാൾ വരില്ല. കെട്ടിച്ച് വിടാറായി എന്ന് എല്ലാവരുടെയും മനസ്സിൽ തോന്നിയപ്പോൾ ദേവു അവിടെയും ഞങ്ങളെ കടത്തിവെട്ടി. അവളായിട്ട് ഒരാളെ കണ്ടെത്തി പോലും. അവളെ വളർത്തിക്കൊണ്ടു വന്നതെങ്ങനെ, വളർന്നതെങ്ങനെ… ദേവൂനെ പുറത്ത് പഠിപ്പിക്കാൻ വിടരുതെന്ന് ഒരായിരം വട്ടം പറഞ്ഞത്‌ ഞാൻ. അവളുടെ നിർബന്ധ പ്രകാരം വിടുകയും ചെയ്തു, മകൾ ഇങ്ങനെ ആയിപ്പോയെന്ന പേരിൽ പഴി കേട്ടതും ഈ അമ്മ തന്നെ. ഇനി മറ്റു വഴിയില്ലല്ലോ. കുറച്ച് പേരോട് സമാധാനം പറയണം, അവളുടെ ഇഷ്ടം നടത്തിക്കൊടുക്കണം.

***************************

കല്യാണത്തിന് ഇനിയും മാസങ്ങൾ ബാക്കിയുണ്ട്. ആഡംബരം ഒന്നും വേണ്ടെന്ന് വെച്ചതിനാലും, വേണമെന്ന് വെച്ചാൽ തന്നെയും പലരും പിണങ്ങിയതിനാൽ അധികമാരും വരാൻ ഇല്ല എന്നുള്ളതുകൊണ്ടും ഇപ്പോഴേ തിരക്കുകൾ ഇല്ല. വീട്ടിലെ ഒരേയൊരു കുട്ടിയുടെ കല്യാണമാണ് വരുന്നത്. എന്തൊക്കെ ആഗ്രഹങ്ങൾ ആയിരുന്നു. അതിനും പഴി എനിക്ക് തന്നെ. വളർത്തുദോഷം ആണത്രേ… അതിനിടയ്ക്കാണ് ഞാൻ കാലുതെന്നി വീഴുന്നത്. ചില്ലറ പരിക്കൊന്നുമല്ല. നല്ലോണം ഉടഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. നടുവ് വെട്ടി. ആര് കൂട്ടിനിരുന്നാലും മകൾ വരില്ലെന്ന് വിചാരിച്ച എനിക്ക് തെറ്റി. അവൾ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. സമയത്തിന് ഭക്ഷണം തരാനും, മരുന്ന് തരാനും, കുളിപ്പിക്കാനും എന്ന് വേണ്ട എന്തിനും മകൾ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവളോട് നഷ്ടപെട്ട അടുപ്പം തിരികെ വരുന്നത് ഞാൻ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ ഇഷ്ടങ്ങൾ മാറിയതും, ഇപ്പോഴുള്ള കാഴ്ചപ്പാടുകളും, പുസ്തകം എഴുതിത്തീരാറായെന്നും മറ്റും ഞാനിപ്പൊഴാണ് അറിയുന്നത്. തെറ്റ് എന്റെ ഭാഗത്ത് ആയിരുന്നെന്ന് തോന്നി… മിണ്ടാട്ടം മുട്ടിയ സമയത്ത് കുറച്ചുനേരം അവളോട് സംസാരിച്ച് ഇരുന്നിരുന്നെങ്കിൽ എല്ലാം ശെരിയായേനെ. ദേവു എന്റെ പഴയ ദേവു ആയിരുന്നേനെ.

മനു, എന്റെ അനിയൻ ഇടയ്ക്ക് വീട്ടിൽ വരാറുണ്ട്. അവനും ദേവുവും നല്ല കൂട്ടായിരുന്നു. ഇന്നവൻ കാണാൻ വന്നപ്പോൾ അവൾ‌ അധികം സംസാരിച്ചില്ല. വീണ കാര്യവും, അവളുടെ കല്യാണവും മറ്റും ഞാൻ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഇരുന്നതിനിടയിൽ അവൾ എഴുന്നേറ്റു പോയി. നല്ല സങ്കടം ഉണ്ടവൾക്ക്. കുട്ടി പിന്നീട് ഭക്ഷണവും കൊണ്ട് എത്തിയപ്പോളേയ്ക്കും മനു പോയിരുന്നു. അതേ നേരത്ത് അവളുടെ അച്ഛനും കയറിവന്നു. അദ്ദേഹത്തിന് എന്റെ ചായ കിട്ടുന്നില്ല എന്നതുകൊണ്ട് ആകെ അസ്വസ്ഥത എന്നത്രേ… മോൾ ഇട്ടു കൊടുക്കുന്നത് അത്രയ്ക്ക് ഇഷ്ടപെടുന്നില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു. ആവലാതി പറച്ചിലുകൾക്കിടയിൽ ഞാൻ ഉറങ്ങിയും പോയി.

**********************

ഒരു മാസത്തോളം കഴിഞ്ഞിട്ടും എന്റെ ആരോഗ്യത്തിന് വലിയ മാറ്റം ഒന്നുല്ല. തനിയെ ബാത്റൂമിൽ പോകാൻ പറ്റും, അത്രന്നെ. ബാക്കി കാര്യങ്ങൾക്ക് മോളുടെ സഹായം വേണം. നാളിന്ന് വരെ മറ്റാരും അടുത്തിരുന്നില്ല എന്നുള്ളത് ഒരു സത്യം, ഇവൾ ഉള്ളതുകൊണ്ടാണോ അതോ കിടപ്പിലായ എന്നെ വേണ്ടാഞ്ഞിട്ടാണോ എന്നറിയില്ല. അവളുടെ അച്ഛൻ ഉൾപ്പെടെ. ആകെപ്പാടെ എന്റടുത്ത് വരുന്നത് കുറ്റവും കുറവുകളും പറയാനാണ്. വീട്ടിലെ ജോലികൾ ഒന്നും ശരിയാകുന്നില്ല, കണക്കുകൾ തെറ്റുന്നു എന്ന് തുടങ്ങി ഒന്നിലും തീരാത്ത പരാതികൾ. അടുപ്പമുള്ള ചിലർ ദേവൂന്റെ കല്യാണം ഉറപ്പിക്കലോടെ പിണങ്ങിയതാണ് ഏറ്റവും വലിയ വിഷമം. ഇടയ്ക്ക് അദ്ദേഹത്തിന് സൊറ പറഞ്ഞിരിക്കാനും സമയം ചിലവാക്കാനും കൂടെത്തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്ന അവർ ഇപ്പോളില്ല. ആ സങ്കടം മെല്ലെ ദേഷ്യത്തിലെയ്ക്ക് കടക്കുന്നതും എനിക്ക് അറിയാൻ പറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്ത് ചെയ്യാനൊക്കും… മോളുടെ ഇഷ്ടമാണ് ഇപ്പൊൾ എനിക്ക് വലുത്. ആ പേരിൽ എന്നോടും ഇപ്പൊൾ ദേഷ്യമാണ്.

അങ്ങനെയിരിക്കെ ദേവൂന് അവളുടെ കോളജിൽ പോകേണ്ട ആവശ്യം വന്നു. ഒരാഴ്ച എടുക്കും തിരിച്ചുവരാൻ. കൂട്ടത്തിൽ പുസ്തകത്തിന്റെ എന്തോ കൂടി ചെയ്യാനുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു. കഥ ഞാൻ പലവട്ടം ചോദിച്ചതാണ്. അമ്മ വായിക്കണ്ടാന്നാണ് അവൾ സ്ഥിരം പറയുക. അവൾ വീട്ടിലെ എല്ലാരോടും എന്റെ മരുന്നിന്റെയും മറ്റും കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞേൽപ്പിച്ചിട്ടാണ് പോയത്. ദേവു ഇല്ലാത്ത ആ ദിവസങ്ങളിൽ നിന്നുമാണ് ഞാനാ വീട്ടിൽ ശരിക്കും ആരായിരുന്നു എന്ന് മനസ്സിലായത്. ഞാനെന്നൊരാൾ അവിടെയുണ്ടെന്ന് പലരും മറന്നുപോയി. ഓർമ്മ വരുമ്പോൾ ഭക്ഷണം കൊണ്ടുത്തരും. തുണികൾ കഴുകാൻ കൊണ്ടുപോകാതെ മുറിയിൽ തന്നെ ഇട്ടതിന്റെ മണം വല്ലാണ്ട് അലട്ടിയപ്പോൾ ഞാൻ തന്നെ അതുമെടുത്ത് താഴേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി.

വീടിന്റെയൊരു കോലം! ഇതിങ്ങിനെയിട്ടാൽ പറ്റില്ല. വേദന സഹിച്ചും ഞാൻ എന്നാലാവുന്നത്ര പണികൾ ചെയ്തു. വീട് പഴയപോലെ ആക്കും, വീണ്ടും അത് വൃത്തികേടാവും. എന്നാല് ആരെങ്കിലും ഒന്ന് സഹായിക്ക്യ! അതുമില്ല. വയ്യാണ്ട് ഇരുന്ന് ഓരോന്ന് ചെയ്തു കൊടുത്തിട്ട് കൂടി കുറ്റം മാത്രമാണ് കേൾക്കുക. “എല്ലാം നിന്റെ തെറ്റ്” എന്നെന്‍റെ കാതുകളിൽ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. അദ്ദേഹം ഒരിക്കൽ ഭക്ഷണം ശരിയായിലെന്ന് പറഞ്ഞു അത് വലിച്ചെറിയുക വരെ ഉണ്ടായി. തുണി തേച്ചത് ശരിയായില്ലെന്ന് പറഞ്ഞു പിന്നൊരിക്കൽ എനിക്ക് നേരെ കൈ നീട്ടി. ആരും അദ്ദേഹത്തെ തടുത്തില്ല. അദ്ദേഹം എന്നെ പിന്നീട് സമാധാനിപ്പിക്കാൻ വന്നില്ല, ആരും തന്നെ വന്നില്ല. എനിക്ക് ആവതി ഉണ്ടായിരുന്നപ്പോൾ ഇങ്ങനൊന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല. ഇപ്പോളിതാ സ്വപ്നത്തിൽ പോലും വിചാരിക്കാത്ത കാര്യങ്ങൾ നടക്കുന്നു. ഞാനാ വീട്ടിൽ വെറും വേലക്കാരി ആയിരുന്നു എന്ന് എനിക്കതോടെ മനസ്സിലായി. അവരുടെ ആവശ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റി കൊടുക്കുന്ന തിരക്കിനിടയിൽ ഞാനെന്നെ നോക്കിയില്ല. ഞാൻ അവർക്ക് ആരായിരുന്നു എന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. എന്റെ മോൾ പറഞ്ഞ “ദഹിക്കാത്ത” കാര്യങ്ങളുടെ പൊരുൾ എനിക്കന്നാണ് മനസ്സിലായത്. സ്വന്തം വില അളന്നു നോക്കുമ്പോൾ അളക്കാൻ മാത്രം ഒന്നുമില്ലെന്ന് തിരിച്ചറിയുമ്പോൾ ഉണ്ടാവുന്ന ആ വേദന… നന്നായി, ദേവു പുറംലോകം കണ്ടതും സ്വന്തം വഴി തിരഞ്ഞെടുത്തതും.

**********************

അവളുടെ കല്യാണത്തിന് ഇനി ദിവസങ്ങൾ മാത്രം ബാക്കി. എനിക്ക് സന്തോഷം ഉണ്ട്, അവളെങ്കിലും രക്ഷപ്പെടുമല്ലോ എന്ന് ആലോചിച്ചിട്ട്. എന്റെ ഗതി എന്താകുമെന്ന് എനിക്ക് നല്ല നിശ്ചയം ഉണ്ടായിരുന്നു. അത് സാരമില്ല, ദേവൂനെ ഇതുവരെ ഒന്നും അറിയിച്ചിട്ടില്ല. അവൾ സമാധാനത്തോടെ പൊയ്ക്കോട്ടേ. വീട്ടിൽ ആളു കൂടി. മിക്കവരും അവളുടെ കൂട്ടുകാരാണ്. മുൻപെങ്ങാനും ആയിരുന്നെങ്കിൽ ആൺസുഹൃത്തുക്കളുടെ എണ്ണത്തിന്റെ പേരിൽ ഞാനുൾപ്പെടെ അവളോട് കയർത്തേനെ. ഇന്ന് പക്ഷെ അവളൊരു ഇരുമ്പിൽതീർത്ത പെണ്ണാണ്. ആരും തട്ടിക്കയറില്ല. ചെന്നാൽ തന്നെയും അവളുടെ ഭാഗത്ത് ഞാൻ നിൽക്കും. ഇപ്പോളെനിക്ക് അവൾ വഴികാട്ടിയാണ്, അമ്മയാണ്. അതേ, എന്റെ മകളെനിക്കിന്ന് അമ്മയാണ് ❤️

എന്റെ ആരോഗ്യം വീണ്ടുകിട്ടിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ പഴയപടി ഓടി നടന്ന് ഒന്നും ചെയ്യില്ലെന്ന് ഉറപ്പിച്ചതാണ്. അവർക്ക് എന്നെ വിലയില്ലെങ്കിലും എനിക്ക് ഞാൻ കൊടുക്കുന്നൊരു വിലയുണ്ടല്ലോ. അതെനിക്ക് കാക്കണം. പ്രത്യേകിച്ച് പണികൾ ഇപ്പൊൾ ഇല്ല. അവളുടെ വായനാ ശീലം എനിക്കും കിട്ടി. അതുകൊണ്ട് സമയം പോകുന്നു. അതുകൊണ്ടാണല്ലോ… ഞാൻ മനസ്സിലാക്കാതെ പോയ എന്റെ കുട്ടിയെ എഴുത്തിലൂടെ എനിക്ക് മനസ്സിലായത്. “അമ്മ വായിക്കണ്ട” എന്നവൾ പറഞ്ഞ അവളുടെ എഴുത്ത് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ട്‌ കുറച്ചായി. എന്നോടതൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. പക്ഷേ അവളുടെ കൂട്ടുകാരി വഴി എനിക്കത് കിട്ടി. ഞാൻ വായിച്ചു.

പുസ്തകത്തിന്റെ കവർ പേജ് തന്നെ ഒരു കുഞ്ഞു പെൺകുട്ടി പൂവിനെ കയ്യിൽ പിടിച്ച് താഴേയ്ക്ക് നോക്കി നിൽക്കുന്നതായിരുന്നു. ഇലകളും പൂക്കളും കീഴെ പൊഴിഞ്ഞ് കിടക്കുന്നുണ്ട്. അവൾ എഴുതിയത് ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ കഥയാണ്. പക്ഷേ വായിക്കും തോറും ആ കുട്ടി അവളാണെന്നും, അതിൽ എഴുതിയ ഓരോ ആളും ഞങ്ങളുടെ വീട്ടുകാരാണെന്നും തോന്നി. പൂക്കളുടെ ഇടയിൽ സ്വപ്നങ്ങൾ നെയ്തു നടന്ന കുട്ടി, പെട്ടെന്ന് ഗൗരവക്കാരി ആയതിന്റെ കാര്യം അവളുടെ പ്രായത്തിന്റെ അല്ലെന്ന് അപ്പോളാണ് എനിക്ക് മനസ്സിലായത്. എന്റെ അനിയൻ മനു, അവൻ കാരണമാണ്. ദേവൂന്റെ കളിക്കൂട്ടുകാരൻ അവളുടെ പേടിസ്വപ്നം ആകുമെന്ന് ഞാൻ കരുതിയേയില്ല.

“എന്റെ നീലിച്ച മാറിടം പെട്ടെന്ന് ഉണങ്ങികിട്ടി. പക്ഷേ മനസ്സ് ഉണങ്ങിയില്ല”

എന്ന വാചകം എന്നെ കരയിപ്പിച്ചു. അവൾക്കെന്നോട് ഒരുവാക്കു പറയാമായിരുന്നു. ഞാൻ നോക്കിയേനേല്ലോ… കണ്ണു തുടച്ചു ബാക്കി വായിച്ചപ്പോൾ അതിനുള്ള ഉത്തരവും എനിക്ക് കിട്ടി.

“അമ്മയ്ക്ക് വീട് പണി കഴിഞ്ഞേ ഉള്ളൂ മറ്റെന്തും. പക്ഷേ അതൊരിക്കലും തീരുന്നില്ലല്ലോ…”

ഒന്നോർത്തു നോക്കിയപ്പോൾ ശരിയാണ്, അവളെന്‍റടുത്ത് വന്നിരുന്നു. ഞാൻ തഴഞ്ഞ് വിട്ടതാവണം. പിന്നീട് അതേപ്പറ്റി മറന്നു ജോലികളിൽ മുഴുകിയിട്ടുണ്ടാവണം. അതേ, അതിനു ശേഷമാണ് ദേവു മിണ്ടാതായത്. അവൾ ഒറ്റയ്ക്കാണെന്ന്‌ അവൾക്ക് തോന്നിപ്പോയി. പുസ്തകങ്ങളിൽ മുഴുകി, മനസ്സിൽ വന്നതെല്ലാം കുത്തിക്കുറിച്ചു. അതിലെ ഓരോ വാചകം വായിക്കുമ്പോഴും ഞാൻ നടന്ന കാര്യങ്ങളൊക്കെ മുന്നിൽ കാണുകയായിരുന്നു. അവൾ ചെയ്ത ഓരോ കാര്യവും വളർച്ചയുടെ ഭാഗമാണെന്ന് കരുതി ചിരിച്ച് തള്ളിയ ഞാൻ, അവൾ നീറുകയായിരുന്നുവെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയില്ല. ഒരുവട്ടം പോലും വഴക്ക് ഉണ്ടാക്കുമ്പോൾ കാര്യമെന്തെന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചിട്ടില്ല. പകരം ഒരു പെൺകുട്ടി എങ്ങനെ ആവണമെന്ന് തിരിച്ച് പറഞ്ഞ് അവളുടെ വായടപ്പിച്ചിട്ടേ ഉള്ളൂ. അതും അവൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.

കോളേജിൽ പോയിട്ടാണ് അവളുടെ മനസ്സൊന്നു ശരിയായത്. പുതിയ കൂട്ടുകെട്ടുകൾ, പുതിയ ഇടം, പുതിയ പുസ്തകങ്ങൾ… എല്ലാം എന്റെ ദേവൂനെ മാറ്റി. കോളേജ് ജീവിതം കഴിഞ്ഞ് വന്ന അവളോട് അയൽക്കാരൻ ചന്ദ്രൻ മോശമായി പെരുമാറി അത്രേ… ആ ഭാഗം വായിച്ചപ്പോൾ എന്റെ വായ് തുറന്ന് പോയി. ആ സമയത്ത് പോലും ഞാൻ ഒന്നും ശ്രദ്ധിച്ചില്ലല്ലോ! പക്ഷേ ആപ്രാവശ്യം ദേവു പതറിയില്ല. ചേട്ടന്റെ കരണത്ത് അവൾ പൊട്ടിച്ചു പോലും. വെറുതെയല്ല, അയാളിപ്പോ ഈ പരിസരത്ത് വരാത്തത്. അവളെത്ര മാറിയിരിക്കുന്നു. അവളുടെ സ്ഥാനത്ത് ഞാൻ ആയിരുന്നെങ്കിലോ? വിധിയെന്നോർത്ത് കരഞ്ഞു ഇരുന്നെനെ, വീണ്ടും പണികളിൽ മുഴുകി ഇരുന്നേനെ… അഹങ്കാരം എന്ന് ഞാൻ പേരിട്ട ആ മാറ്റമാണ് പക്ഷേ ഇന്നവളുടെ കരുത്ത്. ഒറ്റയ്ക്കും ജീവിക്കും. അവളുടെ സ്ഥാനത്ത് ഞാൻ ആയിരുന്നെങ്കിൽ അത് ഒരിക്കലും നടക്കുമായിരുന്നില്ല. എന്നെപ്പോലെയാക്കാൻ ഞാൻ ഏറെ ശ്രമിച്ചു, അത് നടക്കാത്തത് എത്രയോ നന്നായി എന്നെനിക്ക് ഇപ്പൊൾ മനസ്സിലായി.

ഞാൻ അവളെ പഠിപ്പിച്ചൊരു ഭാഗം, പുസ്തകത്തിന്റെ അവസാന പാഠത്തിൽ താക്കീതായി എഴുതിയിട്ടുണ്ട്:

---

“പെൺകുട്ടികൾ പൂക്കളെ പോലെയാണ്. അത് ശെരിയാണ്. പക്ഷേ, ഒരു പൂവിനെ തന്നെ നുകരാൻ എത്രയോ പേർ പതിയിരിക്കുന്നു എന്നുകൂടി അതിനു അർത്ഥമുണ്ടെന്ന് എനിക്കാരും പറഞ്ഞു തന്നിട്ടില്ല. നുകർന്ന് കഴിഞ്ഞ് മണ്ണിൽ പൊഴിഞ്ഞ് കിടക്കാൻ ആണല്ലോ അതിന്റെ യോഗം… വായിക്കുന്ന നിങ്ങൾ അതൊരിക്കലും മറക്കരുത്.”

**********************

അവളുടെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് കുറെ ആയി. അച്ഛനില്ല ഇപ്പൊൾ. രണ്ടാളും ഇടയ്ക്ക് ഇവിടെ വരും. മോളും മോനും ഒന്നിച്ച് ഇരിക്കുന്നത് കാണാൻ തന്നെ നല്ല രസമാണ്. വിശേഷങ്ങൾ പറയുമ്പോൾ തന്നെ മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട് അവൾ ഞാൻ ജീവിച്ചത് പോലെ അല്ല ജീവിക്കുന്നതെന്ന്. വാടിയെങ്കിലും വീണ്ടും പൂത്ത, തീയിൽ കൊരുത്തവളാണ് നീ. അത് തന്നെ എന്റെ സന്തോഷവും ❤️ എന്നെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോകാൻ ഇരുവരും ഒരുപാട് ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. കാര്യം എനിക്കറിയാം, പക്ഷേ ഇവിടം വിട്ടു വരാൻ മനസ്സ് തോന്നുന്നില്ല. നീയെന്നെ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ പഠിപ്പിച്ചു ദേവു… അത് മനസ്സിൽ വച്ച് സ്വന്തം കാര്യങ്ങൾ നോക്കി ഇവിടെ നിൽക്കാൻ ആണ് എനിക്കിഷ്ടം. എന്റെ വേരുകൾ ഇവിടെ ഉറച്ചുപോയി. അല്ലെങ്കിലും ഇനി എത്ര കാലം ബാക്കിയുണ്ട്… നീ സ്വന്തം ജീവിതം മെനഞ്ഞെടുത്തല്ലോ. ഈ അമ്മയ്ക്ക് വേറെന്താണ് ഇനി വേണ്ടത്. അധികം വേദനയില്ലാതെ മരിച്ചാൽ മാത്രം ഇനി…

---

---

എന്റെ നാട് എനിക്കിന്നും അപരിചിതമാണ്.

എന്റെ നാട് എനിക്ക് അപരിചിതം തന്നെയാണ്.

ഞാൻ ജനിച്ചത് ഇടുക്കി ജില്ലയിലാണ്. 2 വയസ്സ് വരെയേ അവിടെ നിന്നിട്ടുള്ളു. തിരുവനന്തപുരത്തേയ്ക്ക് അതേ പ്രായത്തിൽ തന്നെ ചേക്കേറി. ഓർമ്മ വെച്ചിടത്തോളം നാടിനെ പറ്റി കേട്ടുള്ള അറിവ് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. സ്കൂൾ വെക്കേഷൻ ആകുമ്പോ മാത്രം പോയി പരിചയം ഉള്ളൊരു സ്ഥലമാണ് എനിക്കാ നാട്. കേട്ട് പരിചയമുള്ള “ചിരിതൂകും പെണ്ണായ ഇടുക്കി” പക്ഷേ എനിക്ക് കണ്ട് പരിചയപ്പെടാൻ ആയിട്ടില്ല. ഇൗ പ്രായം ഇതുവരെയും. കൂട്ടുകാരൊക്കെ ഇടുക്കിയിലെ സ്ഥലങ്ങളെ പറ്റി ചോദിക്കുമ്പോൾ അവിടുത്തെ തണുപ്പിനെ പറ്റിയല്ലാതെ വേറൊരു ചുക്കും എനിക്ക് പറയാൻ അറിയില്ല.

അമ്മയ്ക്കും അച്ഛനും ചേർത്ത് 13 സഹോദരങ്ങൾ ഉണ്ട്. ആകെ കിട്ടുന്ന 10 അവധി ദിവസങ്ങൾ ഇവരുടെയെല്ലാം വീട്ടിൽ കയറിയിറങ്ങി തീരും. ഇടുക്കി എന്നാൽ എന്നെ സംബന്ധിച്ച് ബന്ധു വീടുകൾ മാത്രം ഉള്ള സ്ഥലമായിരുന്നു. കിട്ടുന്ന കുറച്ച് സമയം അവരുടെ വീടുകൾക്ക് അടുത്തുള്ള ആറ്റിൻ കരയിലോ മറ്റോ പോയിരുന്നാൽ അവിടെയും അയൽപക്കക്കാർ വന്നു കിന്നാരം പറഞ്ഞ് ശല്യപ്പെടുത്തും. നാട്ടിൻപുറത്തെ കാര്യം അറിയാമല്ലോ… ആകെപ്പാടെ പോകാൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്ന സ്ഥലം അമ്മ ജനിച്ചു വളർന്ന വീടാണ്. ഒരു ചുരം കയറി ജീപ്പിൽ മാത്രം പോകാൻ പറ്റിയൊരിടം. ടാറിട്ട വഴിയൊന്നുമല്ല. ജീപ്പിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കൊന്ന് തലയിട്ടു നോക്കിയാൽ ഒരുപക്ഷേ ആദ്യമായിട്ട് ആ വഴി പോകുന്നവർ തലകറങ്ങി വീണേയ്ക്കാം. കാരണം ഇരുവശത്തും കൊക്കയാണ്. എനിക്കാ വഴി ജീവനായിരുന്നു. 10 ദിവസത്തെ ബോറൻ വെക്കേഷനിൽ കിട്ടുന്ന ആകെപ്പാടെയുള്ളൊരു ആശ്വാസം (സാഹസികമായത് എന്നും പറയാം). അന്ന് ഫോണോ ക്യാമറയോ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ആ തണുത്ത ഓർമ്മകൾ പകർത്താമായിരുന്നു.

ഓരോ വട്ടം പോകുമ്പോഴും ആ ചുരം എത്താൻ ഞാൻ കാത്തിരിക്കും. ഒരു തെയ്‌ലത്തോട്ടം കഴിഞ്ഞ് രണ്ടായി തിരിയുന്ന വഴിയിൽ മുകളിലേയ്ക്ക് നീളുന്നതാണ് ഞാൻ പറഞ്ഞ സ്ഥലം. ജീപ്പിനുള്ളിൽ കുലുങ്ങിയും തലയിടിച്ചും വശത്തുള്ള കൊക്കയും കണ്ടാസ്വദിച്ച് പോകുമ്പോൾ അമ്മയുടെ ഓടിട്ട വീടും തൊട്ടടുത്തുള്ള ആറും ഞങ്ങളെ വരവേൽക്കാൻ കാത്തിരിപ്പുണ്ടാവും. അവിടെ ആരും ശല്യപ്പെടുത്താൻ വരില്ല. കസിൻസും ഒരു സുന്ദരൻ പട്ടിയും കൂട്ടിനുണ്ട്. അവരോടൊപ്പം ആറ്റിൽ കുളിക്കാൻ പോകുന്നതും മീൻ പിടിക്കുന്നതും ആയിരുന്നു ഏറ്റവും ഇഷ്ടം. ഒന്നര ദിവസത്തിൽ കൂടുതൽ അവിടെ ഒരിക്കലും നിന്നിട്ടില്ല. പക്ഷേ നിന്നിട്ടുള്ള നിമിഷങ്ങൾ എല്ലാം ഇന്നും ഓർമ്മയിലുണ്ട്.

ആറ്റിലെ വിനോദം ഒക്കെ കഴിഞ്ഞ് ഇഷ്ടിക കൊണ്ട് പണിഞ്ഞ ആ വീട്ടിനുള്ളിൽ അടുപ്പത്ത് വെച്ച കപ്പയും അമ്മിക്കല്ലിൽ അരച്ചെടുത്ത കാന്താരി മുളകും കഴിച്ച് ചാണകം മെഴുകിയ തറയിൽ പായിട്ട്‌ കമ്പിളിക്കുള്ളിൽ ചുരുണ്ട് കൂടി കിട്ടുന്ന സുഖമുണ്ടല്ലോ… എങ്ങിനെ എഴുതി ഫലിപ്പിക്കണമെന്ന് ഒരു പിടിയുമില്ല. അവധിയുടെ അവസാന ദിവസങ്ങളിൽ ആയിരിക്കും അവിടെ നിക്കുക. അത്രയും ദിവസത്തെ ബോറഡിയും ക്ഷീണവും ആ വീട്ടിൽ ഇറക്കി വെച്ചിട്ടാണ് തിരുവനന്തപുരത്തേയ്ക്ക് തിരിക്കുന്നത്. നാട്ടിൽ പോകാൻ ഇഷ്ടമില്ലെങ്കിലും ഇൗ വീട്ടിൽ എത്തിച്ചേരാനായി കുറച്ചൊക്കെ സഹിക്കുമായിരുന്നു.

പിന്നീട് അങ്ങിനെയൊരു അവധിക്കാലത്ത് നാട്ടിലേയ്ക്ക് തിരിച്ചു. പക്ഷേ ഒരുപാട് മാറ്റങ്ങൾ. ജീപ്പ് മാറി ആനവണ്ടി ആയി. റോടൊക്കെ ടാർ ഇട്ടിരിക്കുന്നു. എന്റെ കയ്യിൽ ചിറ്റപ്പൻ സമ്മാനിച്ച ക്യാമറയും ഉണ്ട്. നന്നായി! കുലുക്കത്തിൽ ചിലപ്പോൾ ഫോട്ടോ കിട്ടിയില്ലെങ്കിലോ… അന്നേരം ക്യാമറ കയ്യിലുള്ള സന്തോഷത്തിൽ ആയിരുന്നു ഞാൻ. എനിക്ക് ഏറ്റവും ഇഷ്ടമുള്ള വഴി പകർത്തിയെടുക്കാമല്ലോ! തെയ്ലത്തോട്ടം കഴിഞ്ഞതും ഞാൻ ക്യാമറ റെഡി ആക്കി. രണ്ടായി തിരിയുന്ന വഴിവക്കിൽ എത്തുമ്പോഴും എന്റെ ചിരി മാറിയിട്ടില്ല. ഒരു നിമിഷത്തിൽ പക്ഷേ മാഞ്ഞു. എന്റെ വഴിയ്ക്ക് പോകുന്നതിനു പകരം താഴേയ്ക്ക് പോകുന്ന വഴിയിലൂടെ ആയിരുന്നു അപ്രാവശ്യം പോയത്. ബസ് താഴേയ്ക്ക് സ്പീഡിൽ ഇറങ്ങുമ്പോഴും ഞാൻ മുകളിലേക്കാണ് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയിരുന്നത്. ഇൗ മാറ്റം തീരെ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. നെഞ്ചില് നിന്നും എന്തോ പറിച്ചെടുത്ത പോലെ തോന്നി. എന്റെ വഴി എന്നിൽ നിന്നും അകലേക്ക് പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ബസ് ഇറങ്ങി കുറച്ച് ദൂരം നടന്ന് പുതിയ വീട്ടിലെത്തി. വാർത്തെടുത്ത ഒരു പുതുപുത്തൻ വീട്. അവിടെ എല്ലാവരും കാത്തിരിപ്പുണ്ട്. എന്റെ ആറില്ല. അതെവിടെ എന്ന് ഞാൻ തപ്പി. അവിടടുത്തെങ്ങും ആറു പോയിട്ട് കുളം പോലുമില്ലത്രെ… കിണർ ഉണ്ട്. അതിനുള്ളിൽ മീനുമുണ്ട്. എനിക്ക് പക്ഷേ അതൊന്നും കാണണ്ടായിരുന്നു. ചുറ്റിനും ആളുണ്ടായിട്ടും ഏതോ ഇടത്ത് എത്തിപ്പെട്ട മാതിരി… എന്റെ പഴയ വീടെവിടെ എന്നാരാഞ്ഞു. മണ്ണിടിച്ചിലിൽ എല്ലാം പോയത്രെ… 😣 ഒന്നും ഞാൻ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. പുതിയ വീട്ടിലേക്കാണ് പോകുന്നതെന്ന് ഒരുവാക്ക് നേരത്തെ പറഞ്ഞിരുന്നതെങ്കിൽ നെഞ്ചിലെ പിടച്ചിൽ ഉണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല.

പിന്നീടും നാട്ടിൽ പോയിട്ടുണ്ട്. ആറ്റിൻകരയിലും മലയോരത്തും പോയി ഇരിക്കാറുണ്ട്. മീൻ പിടിക്കാറുണ്ട്‌ എന്റെ വഴി അകന്നു പോകുന്നത് ബസിലിരുന്നു നോക്കിയിരിക്കാറുണ്ട്. കപ്പയും കാന്താരി മുളകും കൂട്ടി കഴിക്കാറുണ്ട്. കമ്പിളിക്കുള്ളിൽ പുതച്ചുമൂടി ഉറങ്ങാറുണ്ട്. പക്ഷേ, ബാക്കി 8 ദിവസം പോലെ തന്നെ അവസാനത്തെ 2 ദിനങ്ങളും നെടുവീർപ്പോടെ തള്ളി നീക്കാറുണ്ട്. കാലം പോകെ ആ പുത്തൻവീടും മാറിയപ്പോൾ ദൂരെ നിന്ന് പോലും എന്റെ വഴി എനിക്ക് എനിക്കിതുവരെ കാണാൻ കിട്ടിയിട്ടില്ല. അങ്ങനൊരു വഴി ഇപ്പൊൾ അവിടുണ്ടോ എന്ന് പോലും അറിയില്ല. എന്റെ നാട് അതോടെ എനിക്ക് അന്യം ആയി. ആരെയും കാണാനോ അവിടെ പോകാനോ താൽപര്യമില്ല. എന്റെ നാട് എനിക്കിന്നും അപരിചിതം തന്നെയാണ്.

വിധി, അല്ലാതെന്ത്.

എന്തേ ഞാനിന്നലെ അവളുടെ കരണകുറ്റി നോക്കി ഒന്ന് പൊട്ടിച്ചില്ല എന്ന് ഓർക്കുക ആയിരുന്നു അവസാനത്തെ ചായതുള്ളിയും കുടിച്ച് ഇറക്കുമ്പോൾ. എന്റെ കൈകൾ വിറയ്ക്കുന്നതും കാണാമായിരുന്നു. ചായ ഗ്ലാസ് എറിഞ്ഞു പൊട്ടിച്ചാലോ…? കാശൊരു വിഷയമല്ല, കടക്കാരാൻ ചോദിക്കുന്നതിലും അധികം കൊടുക്കാൻ പക്കലുണ്ട്, പക്ഷേ എന്റെ നഷ്ടത്തിന്റെ പങ്ക്‌ അയാൾക്കും പേറേണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ!!! എന്നാലും… പൊട്ടിച്ചിട്ട്‌ ആ ചില്ലുകൾക്ക്‌ മേലെ ചവിട്ടി നടന്നാലോ…??? അത്രയ്ക്കും കലി വരുന്നു. ഇത് തന്നെയാണ് എന്റെ പ്രശ്നവും. ആരാന് വേണ്ടിയും ചിന്തിക്കും, സ്വയം വേദനിപ്പിക്കാനും ചിന്തിക്കും. അതും ആരാനു വേണ്ടി. എനിക്കെന്തിന്റെ കേടാണ്?

ആനവണ്ടിയിൽ സൈഡ് സീറ്റ് യാത്രയുടെ സുഖം ഇപ്പോഴാണ് അറിയുന്നത്. ഒട്ടേറെ തവണ അങ്ങനെ പോയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും തിരക്കും ക്ഷീണവും കാരണം അതത്ര ഗൗനിച്ചിട്ടില്ല. ഇപ്പോഴും അവ ഉണ്ടെങ്കിലും ചിന്തിക്കാൻ ഒരു വിഷയം കിട്ടിയത് കൊണ്ടോ എന്തോ… ഉറക്കവും വരുന്നില്ല, സ്റ്റോപ്പുകൾ പിന്നിടുന്നത്‌ കാണുന്നുണ്ടെങ്കിലും അറിയുന്നില്ല, ഒച്ചപ്പാടുകൾ കേൾക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല. മുഴുവൻ ചിന്തയും അവളെ പറ്റി ആയിരുന്നു. അവൾക്കിതെങ്ങനെ എന്നോട് ചെയ്യാൻ തോന്നി? ചെയ്യുന്നത് പോട്ടെ, ഒരു വാക്കെങ്കിലും സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ കൂടെ നിക്കുമായിരുന്നല്ലോ. അവൾക്കും അത് നന്നായി അറിയാം. എന്നിട്ടും എന്നെ കളിപ്പിച്ചത് എന്തിനായിരുന്നു?

വീടിന് മുന്നേയുള്ള സ്റ്റോപ്പിൽ അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് ഇറങ്ങി. ഇറങ്ങാൻ തോന്നി. നടക്കാൻ മോഹം. എത്രയോ വട്ടം നടന്ന വഴിയാണ്, ഇന്നേവരെ ഇതിന്റെ ഭംഗി ആസ്വദിച്ചിട്ടില്ല. അതേ സ്റ്റോപ്പിന് എതിർവശം പാർക്ക് ഉണ്ട്. എത്രയെത്ര ആൾക്കാരാണ് വന്നു പോകുന്നത്! കണ്ട് പരിചയമുള്ള, മടുത്ത മുഖങ്ങൾ… എന്തുകൊണ്ട് അവരെ ഇന്നേവരെ ഞാൻ ഗൗനിച്ചില്ല? അവൾക്കൊപ്പം എത്രയോ വട്ടം വന്നു ഇരുന്നതാണ് ഇവിടം. അതുകൊണ്ടാവും. അവളെ പറ്റിയുള്ള ചിന്തയിലേക്ക് തന്നെ വീണ്ടും വീണ്ടും വന്നെത്തുന്നു. ആ ചിന്ത മറ്റൊന്നിനെ പറ്റിയും ആലോചിക്കാൻ സമ്മതിക്കുന്നില്ല. എത്ര സ്നേഹിച്ചതാണ് ഞാനവളെ!

ഒരു കുഞ്ഞ് എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നുണ്ട്. ഓമനത്തം ഉള്ള മുഖം… കുട്ടികൾ എന്നോട് പെട്ടെന്ന് അടുക്കും എന്ന് വീട്ടുകാർ പറയും. പക്ഷേ എന്റെയീ അവസ്ഥയിൽ അതിനിട്ടും രണ്ട് പൊട്ടിക്കാനാണ് തോന്നുന്നത്. ഈശ്വരാ കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഇഷ്ടമുള്ള ഞാനാണ് ഇപ്പടി ചിന്തിക്കുന്നത്! കുഞ്ഞിനെ അറിയാതെ തുറിച്ചു നോക്കുന്നതിനാലാവും, അതിന്റെ മുഖം വാടി. ഉടുപ്പിന്മേൽ ഇറുകെപ്പിടിച്ച് പതറി നിൽക്കുന്നുണ്ട്. എനിക്കെന്റെ നോട്ടം മാറ്റണമെന്ന് ആഗ്രഹമില്ലാഞ്ഞിട്ടല്ല കുഞ്ഞേ… പറ്റുന്നില്ല. മറവി നല്ലതാണ് എന്നാരോ പറഞ്ഞ് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അതൊരു രോഗമായിട്ട്‌ ആണെങ്കിലും ശരി! എനിക്കതൊന്ന് കഴിവതും വേഗം കനിഞ്ഞു തരുമോ ഈശ്വരാ??? ഭ്രാന്ത് പിടിച്ച ഇൗ അവസ്ഥയിൽ എനിക്ക് നടക്കണ്ട! പാർക്കിൽ നിന്ന് ഓടിപ്പോകാനാണ് മനസ്സ് പറയുന്നത്. എന്റെ കട്ടിൽ വരെയും ഓടിപ്പോകണം. ഇടയ്ക്ക് അടിതെറ്റി വീണാലും പിടഞ്ഞ് എഴുന്നേറ്റ് വീണ്ടും ഓടണം. ആരെന്തു വിചാരിച്ചാലും ശെരി.

മനുഷ്യന്റെ മനസ്സ് ഒന്നുകൂടി മടുപ്പിക്കാൻ ആയിട്ട് ദാ വരുന്നു കമിതാക്കൾ! അവരെ ഒന്നിച്ച് കാണുമ്പോൾ എന്തോ ഇരച്ചു കേറുന്നു. ദേഷ്യവും വിഷമവും ഒന്നാവുന്നു. അവർ കൈ കോർത്ത് ഇരിക്കുന്നതും കിന്നാരം പറയുന്നത് കാണുമ്പോഴും പുറകെ ചെന്ന് തള്ളിയിടാനാണ് മനസ്സ് പറയുന്നത്. അല്ലെങ്കിൽ വീട്ടിൽ പോയിട്ട് ആയിക്കൂടെ തുടങ്ങിയ വാക്കുകൾ കൊണ്ട് അവരെ ഇവിടുന്ന് ഇറക്കി വിടുക. അതുമല്ലെങ്കിൽ അവരിൽ ഒരാളെ പറ്റി നട്ടാൽ കുരുക്കാത്ത നുണ അവർക്ക് മുന്നേ തന്നെ പറയുക, നാളെ മുതൽ രണ്ടും ഇൗ വഴി പിന്നെ വരില്ല. പിരിഞ്ഞു പോയോ അതോ വേറെ സ്ഥലം തപ്പിപ്പോയോ എന്നുള്ളത് എന്റെ വിഷയമല്ലല്ലോ!! ഞാനും ഉല്ലസിച്ച് ഇരുന്നിട്ടുണ്ട് ഇങ്ങനെയൊക്കെ. സദാചാര വാദക്കാർ വരുമ്പോൾ കണക്കിന് വയറു നിറച്ച് വിട്ടിട്ടുമുണ്ട്. ഇപ്പോഴല്ലേ അവരുടെ മനസ്ഥിതി എന്തെന്ന് മനസ്സിലാവുന്നത്! തനിക്ക് കിട്ടാത്തത് അല്ലെങ്കിൽ നഷ്ടമായത് മറ്റൊരാൾക്ക് കിട്ടുന്നത് കാണുമ്പോൾ ഒരുതരം വിഭ്രാന്തി… ത്വര എന്ന് ലോക്കൽ ഭാഷയിൽ പറയാം. ആ ത്വര ആണ് സാദാചാര ചൊറി ആയി പുറത്തേക്ക് വരുന്നത്. എനിക്കും അത് വരുന്നുണ്ടോ…?

ഇനിയും ഇവിടെയിരുന്നാൽ ഇനിക്കെന്നെ തന്നെ കൈവിട്ടു പോകും എന്ന് തോന്നിയത്‌ കൊണ്ട് എഴുന്നേൽക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും ഒരു ചോദ്യം പിന്നിൽ നിന്ന്, “ഇന്നാ കുട്ടി വന്നില്ലേ?” എന്നോടാണ്, അവളെപ്പറ്റിയാണ് ചോദ്യം. സ്ഥിരം കപ്പലണ്ടി ഞങ്ങൾക്ക് വിൽക്കുന്ന അമ്മൂമ്മയാണ്. ഇവർക്കെല്ലാം അറിയണോ?! അവരോട് എന്തോ ദേഷ്യപ്പെടാൻ തോന്നുന്നില്ല. ആ ചിരിയുള്ള ചുളിഞ്ഞ മുഖത്ത് നോക്കി ആർക്കും ദേഷ്യപ്പെടാനും സാധിക്കില്ല. “ഇന്ന് വന്നില്ല” എന്ന് ഞാൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറയുമ്പോഴും എന്റെ ഉള്ള് കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ഇനിയൊരിക്കലും വരില്ല എന്ന് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

തലയിണയിൽ മുഖം അമർത്തി കിടക്കുമ്പോഴും കാലുകൾ അല്പം മേൽപ്പോട്ട് ഉയർത്തി വച്ചിരുന്നു. ശ്രദ്ധ പതറി നടന്നതിനാൽ പലയിടത്തും തട്ടി നഖം പൊട്ടിയിട്ടുണ്ട്, വിരലുകൾ പോറിയിട്ടുണ്ട്. കൈവിരലുകൾ ജന്നലിന് നേരെ ഉയർത്തി പിടിച്ച് അവ കൂട്ടിപ്പിടിച്ചും അകത്തിയും കളിക്കയാണ് ഞാൻ. എന്തിനോ വേണ്ടി… എങ്കിലും അവൾക്കിത് എങ്ങനെ പറ്റി…?

അവളാണ് എന്നെ പഠിപ്പിച്ചത്, മുഴുവനായും ഒരാളെ വിശ്വസിക്കരുത് എന്ന്. മറ്റൊരാൾക്ക് നമ്മുടെ വില കളഞ്ഞ് കൂടെ നിക്കരുതെന്ന്. സ്വയം സമർപ്പിക്കരുതെന്ന്. ഞാൻ അങ്ങനെ തന്നെ ചെയ്തില്ലേ??? അവളുടെ വാക്കുകൾ അതേപടി അനുസരിച്ചില്ലെ?? എന്നിട്ട് ഞാനിപ്പോ ആരായി? ഒരു വിഡ്ഢി.

അവളുടെ വാക്കും കേട്ടാണ് എന്റെ കാമുകനോട് ഞാൻ അകൽച്ച പാലിച്ചത് തന്നെ. അവന്റെ ദേഷ്യത്തിനും ആവശ്യത്തിനും വഴങ്ങി കൊടുക്കാത്തതും അതിനാൽ തന്നെ. സ്വന്തം വില കളയരുതല്ലോ… ആണുങ്ങളെ വിശ്വസിക്കാൻ കൊള്ളില്ല എന്നെന്നെ പഠിപ്പിച്ചതും അവളാണ്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ അവനെ ഞാൻ മനഃപൂർവം സംശയിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. അവളോട് ആണ് എനിക്ക് സ്നേഹക്കൂടുതൽ എന്ന വസ്തുത ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ വിള്ളൽ ഉണ്ടാക്കി. അവൾ പറഞ്ഞപടി ശീലിച്ചത് കൊണ്ട് അവനുമായി നടന്ന വഴക്കുകൾ എന്നെ അസ്വസ്ഥ ആക്കിയില്ല. അവൻ പാലിച്ച അകൽച്ച ഞാൻ ഗൗനിച്ചില്ല. സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു രണ്ടാളും. എനിക്കവനെ ഇഷ്ടമാണെന്ന് അവന് നല്ല ബോധ്യമുണ്ടായിരുന്നു. അത് വഴിവിടുന്ന രീതിക്ക് പോകാൻ ഞാൻ അനുവദിച്ചിട്ടില്ല, കാരണം ഇപ്പോഴേ അത് പാടില്ലെന്ന് അവൾ പറഞ്ഞിരുന്നു. ഇൗ ബന്ധം വേണ്ടെന്ന് വെയ്ക്കും എന്ന് അവനെന്നെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയപ്പൊഴും അവൾ ധരിപ്പിച്ച പോലെ ആണുങ്ങളുടെ സ്ഥിരം അടവാണത് എന്നെ കരുതാനായുള്ളു. എന്റെ ശരീരം കിട്ടാൻ കാത്തിരിക്കാൻ വയ്യെങ്കിൽ, ഇൗ പേരിൽ അവന് പിരിയണമെങ്കിൽ പോയിക്കൊട്ടെ എന്ന് വെച്ചു. അവളങ്ങനെ വെയ്പ്പിച്ചു. അവൾക്കും അവളുടെ വാക്കുകൾക്കും എന്റെ ജീവിതത്തിൽ അത്രയ്ക്ക് സ്ഥാനമുണ്ട്. അവനെക്കാൾ ഏറെ. അവൻ എന്നെ വിട്ട് പോയാലും അവൾ എനിക്കൊപ്പം കാണുമെന്ന് അത്രയ്ക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു. അങ്ങനൊരു പോക്കിൽ എനിക്ക് വിഷമമുണ്ടായാൽ തന്നെയും അവളുണ്ടാവുമല്ലോ എനിക്കൊപ്പം എന്നാശ്വസിച്ചിരുന്നു. ആ എന്നോടാണ്‌ അവളിത് ചെയ്തത്…

അവന്റെ അകൽച്ച എന്നെ ബാധിച്ചിരുന്നില്ല. കാരണം അതെനിക്ക് പുതുമ അല്ലായിരുന്നു. ആണുങ്ങൾ അല്ലേ… വിശ്വസിക്കാൻ കൊള്ളില്ല, എന്തായാലും ഇട്ടെറിഞ്ഞ് പോയിക്കളയും എന്നൊരു വിചാരവും; ഇത്രയും വർഷമായിട്ടുള്ള ബന്ധമല്ലെ, അങ്ങനെ പെട്ടെന്നൊന്നും ഇൗ പേരിൽ കളഞ്ഞിട്ട് പോകില്ല എന്ന് ഉൾമനസ്സിൽ എവിടെയോ തങ്ങിയിരുന്ന ഒരു വിശ്വാസവും ആയിരിക്കാം അതിനു കാരണം. പക്ഷേ ഇതെല്ലാം എന്നെ ബാധിച്ചു തുടങ്ങിയത് എപ്പോഴാണെന്ന് ചോദിച്ചാൽ, ഇതേ അകൽച്ച അവളിൽ നിന്നും കിട്ടി തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ്. അവന്റെ കാര്യം എനിക്ക് സഹിക്കാമായിരുന്നു, പക്ഷേ അവളെന്നെ വല്ലാണ്ട് തളർത്തിക്കളഞ്ഞു. ഒറ്റപ്പെടൽ എന്തെന്ന് അറിഞ്ഞു തുടങ്ങിയതും അപ്പൊൾ തന്നെ. സംസാരിക്കാൻ സമയമില്ല, കാണാൻ സമയമില്ല എന്നിങ്ങനെ ഒഴിഞ്ഞു മാറാൻ ഓരോരോ കാരണങ്ങൾ. അപ്പോഴാണ് എന്റെ കാമുകന് ഇതൊക്കെ എങ്ങനെ ഏറ്റിട്ടുണ്ടാവുമെന്ന് ഞാൻ ആലോചിക്കുന്നത് തന്നെ. ഞാനൊരുപാട് വിഷമിപ്പിച്ചു. അവനോട് അടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചു, പക്ഷേ അതിനുള്ള സമയം ഏറെ വൈകിയിരുന്നു. ഞാൻ ചെയ്തതിനുള്ള തിരിച്ചടി എനിക്ക് തരികയാണ്. രണ്ടാളും എന്ത് കാര്യമായാലും എനിക്കരികെ ഉടൻ വന്നുചേരുമെന്ന് വിശ്വാസം ഉണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ വരുകയും ചെയ്തു ഒരുനാൾ.

എന്നെ കണ്ടില്ല എന്ന് മാത്രം. കൈകോർത്ത് സംസാരിച്ചു നടന്നു വരുന്നതിനിടയിൽ എന്നെ എങ്ങനെ ശ്രദ്ധിക്കാനാണ്? അവർ ചിരിക്കുന്നു, സംസാരിക്കുന്നു. എന്നെ പറ്റിയാണോ? അറിയില്ല… ചെന്ന് സംസാരിക്കാൻ തുനിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും എന്റെ കാലുകൾ പതറിപ്പോയി. ഞാനും. അവൻ അവളുടെ കയ്യിൽ ഉമ്മ വയ്ക്കുന്നു. അവൾ ഒന്ന് പിന്നോട്ട് ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു പോയിരുന്നെങ്കിൽ എനിക്ക് സമാധാനമായേനെ. പക്ഷേ അവൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അത് ഏറ്റു വാങ്ങുകയാണ്. തിരിച്ച് അവനെ കെട്ടിപ്പിടിക്കുകയാണ്. കണ്ണ് നിറഞ്ഞ് തുളുംബിയത് കൊണ്ട് ബാക്കിയൊന്നും കാണാൻ പറ്റിയില്ല. ഫോണെടുത്ത് അവളെ വിളിച്ചപ്പോൾ കണ്ട അവന്റെ പുച്ഛം നിറഞ്ഞ മുഖം അല്ല എന്നെ തളർത്തിയത്. അവളുടെ ഫോണിലേക്ക് പകച്ചുള്ള നിൽപ്പും, അവൻ നെറ്റിയിൽ ഉമ്മ വെച്ചതിനു ശേഷം ചിരിച്ചുകൊണ്ട് വളരെ കൂളായി എന്റെ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്ത കാഴ്ചയാണ് എന്നെ വല്ലാണ്ട്‌ ആക്കിയത്. എന്നെ പറ്റിക്കുകയായിരുന്നോ അവൾ…

ആണുങ്ങളെ വിശ്വസിക്കരുതെന്ന് പഠിപ്പിച്ചു തരുമ്പോൾ അത് പെൺകുട്ടികൾക്കും ബാധകമാണെന്ന് ഒന്ന് പറഞ്ഞു തന്നിരുന്നെങ്കിൽ ഞാനിത്ര തകരില്ലായിരുന്നു. അവനിത് എങ്ങനെ ചെയ്യാൻ തോന്നി എന്നൊരിക്കൽ പോലും എന്റെ മനസ്സിൽ തോന്നിയില്ല. അവൾക്കിത് എങ്ങനെ പറ്റിയെന്ന് മാത്രം ആണ് ചിന്തിച്ചത്. ഒരു വാക്ക് അവളുടെ താത്പര്യത്തെപ്പറ്റി ഒന്ന് സൂചിപ്പിക്കുകയേ വേണ്ടുമായിരുന്നുള്ളു… ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ വിട്ടു കൊടുത്തേനെ! എന്റെയെന്തൊക്കെയോ കുറവുകൾ കാരണം ആണല്ലോ എനിക്കിതൊക്കെ സംഭവിക്കുന്നത്… ഇതിപ്പോൾ ഞാൻ ഒന്നിനും കൊള്ളാത്തവൾ എന്നൊരു മുദ്ര ചാർത്തി കിട്ടിയ പോലായിപ്പോയി. ഞാൻ അവരിൽ നിന്നും തിരിഞ്ഞു നടന്ന ഓർമ്മയെ പിന്നെ എനിക്കുള്ളൂ. ഏതോ ബസ് കേറി, എങ്ങോട്ടെന്ന് പിടിയില്ലാതെ.

ചിലർ പറയും, സന്തോഷം ആണെന്ന് അങ്ങ് വെറുതെ വിചാരിച്ചാൽ മതി, അങ്ങനെ തന്നെയാണെന്ന് നമ്മെ തന്നെ കബളിപ്പിച്ച് മുന്നോട്ട് പോകാൻ കഴിയും എന്ന്. ആരാണ് അത് പറഞ്ഞതെന്ന് അറിയില്ല. എങ്കിലും ഒന്ന് പറഞ്ഞോട്ടെ, അപ്പറഞ്ഞ കാര്യം മൂന്നിൽ രണ്ടു പേർക്കെ ബാധകം ആയിരിക്കുള്ളൂ… ബാക്കി വന്ന ആ ഒറ്റയാൾ പോരാളിക്ക് വേണ്ടി നിങ്ങളെന്ത് സംസാരിക്കും? അല്ലാ… മൂന്നിലിങ്ങനെ ഒരാൾ ഉണ്ടെന്ന് പോലും നിങ്ങൾക്ക് അറിയുമോ?

എങ്കിൽ കേട്ടോളൂ, അങ്ങിനെയും ചില മനുഷ്യരുണ്ട് ഈ ലോകത്ത്. സ്വയം കബളിപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ല. വാസ്തവം എന്ത്, സാധ്യത എന്ത് എന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ പഠിച്ച ചില മനുഷ്യർ. അവരെ നിങ്ങൾക്ക് എന്ത് പറഞ്ഞും സുഖപ്പെടുത്താൻ ഒക്കില്ല. നല്ലപോലെ അഭിനയിക്കാൻ അറിവുള്ളവരും ആണിവർ. നിങ്ങളുടെ വഴിക്ക് വരാതെ സ്വയം വഴി തെളിച്ച് മുന്നോട്ട് നീങ്ങുന്നത് കാണുമ്പോൾ നിങ്ങൾക്കും തോന്നും, അവരെപ്പോലെ ജീവിക്കാൻ കഴിഞ്ഞെങ്കിൽ എന്ന്. നിങ്ങൾക്ക് ഉണ്ടായ കുശുമ്പ് മനസ്സിൽ പൂഴ്ത്തി വെച്ച് കുന്നായ്മ പറഞ്ഞ് പരത്തുമ്പോഴും പകൽ മുഴുവനും അഭിനയിച്ച് തളർന്ന് ആരും ശ്രദ്ധിക്കാത്ത രാത്രിയിൽ എന്തിന് ജീവിക്കുന്നു എന്ന ആവർത്തന ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം തേടുന്ന ഇവരെ നിങ്ങൾ അറിയുന്നുണ്ടോ? ഇല്ല… സ്വയം പറ്റിക്കാൻ മുതിരുന്നില്ലെങ്കിലും നിങ്ങളെ വൃത്തിയായി പറ്റിക്കുന്നു ഇക്കൂട്ടർ. അതാണ് അവരുടെ വിജയവും.

ഈ ഒറ്റയാൾ പോരാളികൾക്ക് വേണ്ടത് ഇപ്പടിയുള്ള ഉപദേശങ്ങൾ അല്ല. സമയമാണ്… സ്വയം എടുക്കാനും, നിങ്ങളിൽ നിന്ന് കിട്ടാനും. കൊടുക്കാൻ ഒക്കുമോ? സാന്ത്വനമാണ്… ഒന്ന് ചേർത്ത് പിടിക്കുക. ഒക്കുമോ? പറ്റില്ല എന്നുണ്ടെങ്കിൽ ഒന്ന് വായടയ്ച്ച് വെക്കുക… ഒക്കുമോ…?

ഒരു കുറുക്കൻ കഥ

കാട്ടിൽ താമസിച്ചിരുന്ന ഒരു കുറുക്കൻ കുടുംബം. അച്ഛൻ അമ്മ കുറുക്കനും അവരുടെ നാല് കുട്ടി കുറുക്കന്മാരും. അമ്മയ്ക്ക് അന്നും ഇന്നും പേടിയാണ്. തന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ മറ്റു മൃഗങ്ങൾ ഉപദ്രവിക്കുമോ എന്ന്. അച്ഛൻ കുറുക്കനോ… മക്കളെ സ്വന്തം കാലിൽ നിർത്താൻ ഉള്ള ശ്രമത്തിലും. അച്ഛൻ മക്കളെയും കൂട്ടി പോകുമ്പോൾ അമ്മയ്ക്ക് വേവലാതി തുടങ്ങും. ഇത് കാരണം പല ദിവസങ്ങളിലും പരിശീലനം ശരിയായി നടക്കാറുമില്ല. കുഞ്ഞുങ്ങൾ മടി കാണിച്ച് തുടങ്ങി, അത് സ്വാഭാവികം ആണല്ലോ. ആ പ്രായത്തിൽ കളിച്ച് നടക്കാനല്ലെ നോക്കുകയുള്ളു. അമ്മയ്ക്കും അതായിരുന്നു സമാധാനം. എന്നാൽ മൂത്തവൻ മറ്റൊരു തരക്കാരൻ ആയിരുന്നു. അവനു വാശിയാണ്. തോൽക്കും തോറും മുന്നേറാൻ ഉള്ള ആവേശം ഉള്ള കുട്ടി. സഹോദരങ്ങളെ തന്റെ വഴിയിൽ കൊണ്ട് വരാൻ അവനും അച്ഛനും ശ്രമിച്ചിരുന്നു.

കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഊട്ടിയുറക്കിയ ഒരു വേളയിൽ അച്ഛനും മൂത്തവനും അമ്മയ്ക്കടുക്കൽ എത്തി. മൂത്ത കുഞ്ഞിന്റെ വായിൽ ഇറച്ചിക്കഷ്ണം ഉണ്ട്. ചോരയൊലിക്കുന്നു. അവന്റെ മുഖവും ചുവന്നിട്ടുണ്ട്. മുൻകാലിൽ പരിക്കുകളും. എന്നാൽ അച്ഛന്റെ മുഖത്തോ ദേഹത്തോ ചോരപ്പാട് തീരെയില്ല താനും. അത് കണ്ടതോടെ അമ്മയ്ക്ക് ആവലാതി തുടങ്ങി. തന്റെ ബാക്കി കുഞ്ഞുങ്ങൾ പാല് കുടിച്ചാണ് ഉറങ്ങുന്നത്. ഇറച്ചിക്കഷ്ണം കഴിക്കുന്നത് അച്ഛനും അമ്മയും വേട്ടയാടി കൊണ്ട് കൊടുക്കുമ്പോൾ മാത്രം.

തന്റെ മകന്റെ മുഖം ഇത്ര ശൗര്യത്തോടെ ആ അമ്മ കാണുന്നതും ആദ്യമായിട്ടാണ്. അവനെയും മറ്റു മക്കളെയും മാറി മാറി നോക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അച്ഛന് കാര്യം മനസ്സിലായി. മകനോട് മാറി നിന്നു കഴിക്കാൻ പറഞ്ഞിട്ട് അച്ഛൻ അമ്മയ്ക്കരികിൽ ഇരുന്നു. പതിയെ ആ തലയിൽ നക്കി. അമ്മയുടെ ഞെട്ടൽ മാറിയിട്ടില്ല. എന്തിനിത്ര പരിഭവിക്കുന്നു എന്ന് അച്ഛൻ ചോദിച്ചു.

“എന്തിനാണ് ഇൗ പ്രായത്തിൽ അവനേക്കൊണ്ട്…?” എന്ന് പറഞ്ഞു നിർത്തി അമ്മ.

അച്ഛൻ: ഇപ്പൊൾ അല്ലെങ്കിൽ പിന്നീട് എപ്പോൾ വേണമെന്നാണ് നീ പറയുന്നത്??

അമ്മ: നിങ്ങൾക്ക് ഇൗ കാടിനെ പറ്റി അറിയില്ലാന്നുണ്ടോ? ഓർമ്മയില്ലേ ഇവർ വീണു നടക്കുന്ന പ്രായത്തിൽ എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന്?

അച്ഛൻ: അത് ഓർമ്മയുള്ളത് കൊണ്ടാണ് ഞാൻ അവരെ ശൗര്യക്കാരാക്കാൻ നോക്കുന്നത്. അന്ന് നമ്മൾ രണ്ടുപേരും ഉണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് അവർ രക്ഷപെട്ടു. എപ്പോഴും അങ്ങനെയാവണമെന്നില്ല.

അമ്മ: എനിക്ക് പേടിയാണ്. നമ്മൾ ബലമുള്ളവരല്ല. ശക്തിയുള്ളവർ വന്നാൽ എതിരിട്ട് നിൽക്കാൻ കഴിയില്ല. അറിയില്ലേ?

അച്ഛൻ: അറിയാം. പക്ഷേ സ്വയം ഭക്ഷണം തേടാനും പഠിക്കണമല്ലോ. അല്ല ഞാനൊന്ന് ചോദിച്ചോട്ടെ, നീ ആരെയെങ്കിലും ആശ്രയിച്ച് ജീവിച്ചിട്ടാണോ എന്റെ കൂട്ടായതും ഒരു അമ്മ ആയതും???

അമ്മ: പക്ഷേ ഞാൻ വളരുമ്പോൾ ഇൗ സാഹചര്യം അല്ലായിരുന്നല്ലോ. ഗുഹയിൽ അല്ലേ ജീവിച്ചിരുന്നത് കയ്യേറ്റം നടക്കും വരെ.

അച്ഛൻ: ആ ഒരൊറ്റ കാരണം കൊണ്ടാണ് ഞാനിവരെ ഇതൊക്കെയും പഠിപ്പിക്കുന്നത്.

അത് പറഞ്ഞതും അവർക്കരികിലായി ഒരു ശബ്ദം കേട്ടു. മൂത്ത കുട്ടി അവർക്കരികിലേയ്ക്ക്‌ വന്ന ഒരു പക്ഷിയെ പിടിച്ചതായിരുന്നു. അവനു വിശപ്പ് അടങ്ങിയിട്ടില്ലായിരിക്കും. ഇൗ ശബ്ദം കേട്ട് മറ്റു കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഉറക്കത്തിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് അവന്റെ അരികിലേക്ക് ഓടി. ആ പങ്ക് കിട്ടാൻ വേണ്ടിയാണ്… അമ്മയ്ക്ക് അപ്പോളാണ് സമാധാനം ആയത്. അവർ രണ്ടും ഇല്ലാതായാലും മൂത്തവൻ കുഞ്ഞുങ്ങളെ നോക്കിക്കോളുമല്ലോ. എന്നാൽ അമ്മയെ ഞെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ മുരളുകയാണ് ചെയ്തത്. കുഞ്ഞുങ്ങൾ പേടിച്ച് അല്പം പുറകിലേക്ക് പോയി. “നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ട ഭക്ഷണം നിങ്ങൾ കണ്ടെത്തു” എന്നായിരുന്നു അവന്റെ പറച്ചിൽ. കുഞ്ഞുങ്ങൾ പരസ്പരം മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. ചേട്ടച്ചാർ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു, “ആരാണോ ആദ്യം അവരുടെ ഭക്ഷണവും കൊണ്ട് വരുന്നത്, അവർക്ക് ഇൗ പക്ഷിയുടെ പകുതി തരും.”

അവരൊന്ന് അമ്മയെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അമ്മയാണല്ലോ അവരെ എപ്പോഴും പിന്തിരിപ്പിക്കുന്നത്. കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് മടിയാണെന്ന് അമ്മയ്ക്ക് മനസ്സിലായി. അമ്മ കുറച്ചു ഗൗരവം വരുത്തി ചേട്ടനെ അനുസരിക്കാൻ ആംഗ്യം കാണിച്ചു. അത് കാണേണ്ട താമസം അവർ കാട്ടിലേക്ക് ഓടി മറഞ്ഞു. അച്ഛൻ കുറുക്കൻ അമ്മയുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് ഉറ്റു നോക്കിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. അമ്മ കുറുക്കൻ അവർ പോയ വഴി കണ്ണും നട്ട് ഇരിക്കുകയാണ്. ആകെ ആധി പടർന്നിരിക്കുന്നു. പെട്ടെന്ന് അമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നപ്പോൾ ആണ് അച്ഛൻ അത് ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. മൂന്ന് കുഞ്ഞുങ്ങളും അവരുടെ ഇരയെ പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവരുടെ മുഖവും മാറിയിരിക്കുന്നു. അമ്മ നെടുവീർപ്പ് ഇട്ടതും ചേട്ടൻ അവൻ പിടിച്ച ഇരയെ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും മുന്നിൽ ഇട്ടു കൊടുത്തു. അത് അവർക്ക് വേണ്ടിയായിരുന്നു. ചേട്ടൻ സഹോദരങ്ങളെ നോക്കി അമ്മയോടായി പറഞ്ഞു, “ആവർക്കിനി വിശന്നാൽ അവർ തന്നെ അതിനുള്ള വക കണ്ടെത്തിക്കോളും”